„Zostańmy przyjaciółmi!”: Historia utraconej miłości i wspaniałej przyjaźni

Udawaliśmy, że jesteśmy tylko przyjaciółmi, ale między nami było coś więcej. Chemia, co wydawało nam się nieuchronne. Kiedy nasze dłonie się zetknęły, przez moje ciało przeszedł prąd. Nasz wygląd dał mi motyle. Chociaż nigdy nie przyznaliśmy na głos, że coś między nami jest, oboje to czuliśmy.

Udawaliśmy, że jesteśmy tylko przyjaciółmi, ale wszyscy widzieli, jak na siebie patrzyliście. Często pytano mnie dlaczego nie jesteśmy parą. Szukałam wymówek, że nie jestem w jego typie, że nie będzie między nami dobrze, albo że nie chcę zrujnować naszej przyjaźni.

Poczułem, że pomysł nas jest absurdalny, ale naprawdę tego chciałem. W moim śnie byliśmy parą. Nigdy nie znałam nikogo, kogo tak łatwo było pokochać.

Udawaliśmy, że jesteśmy tylko przyjaciółmi, ale zawsze przekraczaliśmy granicę. Nasze uściski były długie i nikt nie chciał ich przerwać. Zawsze znajdowaliśmy wymówki, żeby się dotykać. Żartowaliśmy, jak zabawnie byłoby, gdybyśmy byli na randce.

Udawaliśmy, że jesteśmy tylko przyjaciółmi, ale staliśmy się zazdrośni, gdy któreś z nas spotkało drugą osobę. Byliśmy szczęśliwi i smutni jednocześnie. Myśl, że spotykał się z kimś innym, doprowadzała mnie do szału. Chciałem go całego, tylko dla siebie. Myśl o podzieleniu się tym z innymi była nie do zniesienia.

Udawaliśmy, że jesteśmy tylko przyjaciółmi, ale kiedy przyszedł do kawiarni na kawę, patrzył na mnie, jakbym była tam sama. Patrzyliśmy na siebie, prawie czułam jego usta na moich. Mój wzrok był skierowany tylko na niego, a jego na mnie.

Udawaliśmy, że jesteśmy tylko przyjaciółmi, ale ciągle flirtowaliśmy i śmialiśmy się, jakbyśmy byli czymś więcej. Zawsze zauważał wszystkie zmiany we mnie. Powtarzał mi, jak bardzo za mną tęskni, mimo że od naszego ostatniego kontaktu minął zaledwie dzień lub dwa.

Udawaliśmy, że jesteśmy tylko przyjaciółmi, ale wiedzieliśmy, że to kłamstwo. Baliśmy się, co by się stało, gdyby miała dość odwagi, by przyznać się do prawdy.

A prawda była taka, że traktował mnie, jakbyśmy byli kimś więcej niż przyjaciółmi. Traktował mnie tak, jakby mnie chciał, tak jak ja chciałam jego.

Ale on chciał, żebyśmy byli tylko przyjaciółmi. Powtarzałam w myślach jego słowa: „Zostańmy przyjaciółmi”.

Mój świat się zawalił, bo wiedziałam, że nie możemy już być przyjaciółmi, bo bałam się, że zakocham się w nim jeszcze bardziej. Nie możemy już być przyjaciółmi, bo go kocham, ale on kocha teraz inną kobietę. Nie możemy już być przyjaciółmi, bo ból by mnie „zabił”. Może kiedyś znów będziemy przyjaciółmi, może...

Jeśli kiedykolwiek znajdziesz się w takiej sytuacji, powiedz mu/jej. To prawda, że może to zakończyć twoją przyjaźń, ale prawdopodobnie i tak byś to zrobił. Czy pozwolisz miłości Cię pochłonąć, umrzeć na swój sposób i mieć nadzieję, że może... Zatrzymaj się jeśli-jest i podążaj za swoim sercem, emocjami i stań w obronie siebie, swojej miłości - dla Ciebie!