Miłość. Słowo, którego używamy na co dzień, ale rzadko w pełni rozumiemy jego znaczenie. Ale czym jest miłość, kiedy zdejmiemy romantyczną zasłonę i spojrzymy na nią głębokimi oczami? W wierszu przypisywanym mistycznemu poecie Rumiemu miłość nie ogranicza się do serca i umysłu – mówi, że kocha duszą. Ponadczasowe słowa, które zachęcają nas do refleksji nad prawdziwą naturą miłości i jej prawdziwą głębią.
Kiedy mówimy o miłości, większość z nas automatycznie myśli o sercu. Serce jako symbol emocji, romantyzmu, a może nawet naiwnych marzeń. Jednak prawdziwi poeci, filozofowie i mistycy, tacy jak Rumi, wydają się postrzegać miłość na znacznie bardziej duchowym poziomie. Ten poeta żyjący w XIII wieku uczy nas, że prawdziwa miłość wykracza poza nasze myśli i uczucia. To naprawdę przekracza wszelkie ziemskie postrzeganie.
Rumi mówi:
Co to znaczy kochać duszą? Czy to oznacza, że prawdziwa miłość nie ogranicza się do tego, jak ktoś wygląda i jak się przy nim czujemy? Być może oznacza to, że prawdziwa miłość prowadzi nas do tego, co wykracza poza nasz rozum i serce, do czegoś większego, czegoś, czego być może nie potrafimy nawet racjonalnie wytłumaczyć.
Miłość, która nie jest skazana na zapomnienie
Współczesne społeczeństwo często uczy nas, że miłość jest ulotna. Podobnie jak kwiaty, które z czasem więdną, miłość może więdnąć, jeśli nie jest pielęgnowana. Ile razy słyszymy, że ktoś „zakochał się”, a potem znowu „odkochał”? Ale jeśli miłość nie ogranicza się do serca i umysłu, czy może być nawet przelotna? Rumi przypomina nam, że miłość, którą odczuwamy duszą, przekracza granice śmiertelności. Nie zależy to od ulotnych uczuć i wahań, które odczuwamy w życiu codziennym.
Kochać duszą oznacza kochać bez oczekiwań, bez strachu, bez potrzeby kontrolowania. Jest to miłość spokojna i stabilna, niepodlegająca wpływom zewnętrznym. Można powiedzieć, że miłość duszą to taka forma miłości, która nie boi się zniknąć, choć może nie być widoczna na zewnątrz. Jest to miłość wykraczająca poza fizyczną obecność, czas i przestrzeń.
Kiedy serce i umysł zapomną
Wielu boi się utraty pamięci, boi się zapomnienia ukochanej osoby, uczuć, doświadczeń. Ale Rumi uspokaja nas swoją poezją – jeśli kochamy duszą, nasza miłość nigdy nie zostanie utracona. Możemy zapomnieć twarz bliskiej osoby, możemy też zapomnieć wspomnienia, które z nią stworzyliśmy, ale uczucie, jakie niesie ze sobą miłość duszą, pozostanie na zawsze.
Ta miłość jest prawie jak kotwica w nas. W chwilach zwątpienia, w chwilach, gdy nasze myśli są zamglone przez wspomnienia i ból, gdy nasze serca odczuwają ból po stracie, dusza przyciąga nas z powrotem do tej miłości. Nie dlatego, że powinniśmy, ale dlatego, że jesteśmy z nią związani na najgłębszym możliwym poziomie.
Miłość ponad ego
Kochać duszą oznacza także lkochać bez oczekiwań i bez warunków. W świecie, w którym miłość często jest uwarunkowana osiągnięciami, pięknem i bogactwem, Rumi przypomina nam o bezwarunkowej naturze miłości. Dusza nie zna chciwości, zazdrości ani egoizmu. Kochać duszą oznacza kochać w sposób, który przekracza nasze ego i naszą potrzebę uznania. Jest to miłość całkowicie wolna od oczekiwań i wymagań.
Ten rodzaj miłości jest rzadki, ale nie niemożliwy. To jak powiew świeżego powietrza w świecie często przesiąkniętym powierzchownymi, ulotnymi powiązaniami. Zaprasza nas do odnalezienia w sobie tej spokojnej, głębokiej miłości i wyrażenia jej w związkach, bez potrzeby ciągłych potwierdzeń i komplementów. Jeśli kochamy duszą, nasza miłość wystarczy sama w sobie.
W poszukiwaniu miłości Rumiego we współczesnym świecie
Współczesny świat uczy nas, że miłość to coś, co się odnajduje i traci, coś, co musi mieć dramatyczny początek i równie dramatyczny koniec. Ale Rumi przypomina nam, że tak jest prawdziwa miłość jest cicha, ponadczasowa i stała – nie jest przywiązany do wspomnień ani obrazów, ale do głębokiego, wewnętrznego połączenia. Ten rodzaj miłości jest wolny od zewnętrznych przeszkód, przekracza umysł i serce i zakotwicza się bezpośrednio w naszej duszy.
Kiedy kochamy naszą duszą, kochamy ponad ego, poza strachem, poza naszymi własnymi ograniczeniami. I być może właśnie w tym świecie, gdzie wszystko jest tak tymczasowe, najbardziej potrzebujemy tej formy miłości – spokojnej, stabilnej i głębokiej. Prawdziwym wyzwaniem jest to, jak je znaleźć i, co jeszcze trudniejsze, jak zatrzymać je w swoim sercu i życiu.
