Wszystko zaczyna się od obietnicy wieczności – że pozostanie bez względu na wszystko. Ale czasami drzwi zamykają się bez pożegnania, pozostawiając po sobie pustkę, którą wypełniasz nadzieją, że on wróci. A co jeśli nie ma?
Każda historia miłosna ma swój początek – iskry, obietnice i to uczucie, że świat w końcu odnalazł swój sens. Ale co się stanie, gdy wszystko, co było piękne, rozpadnie się w ciszę? Kiedy drzwi pozostają za nim zamknięte i pozostaje tylko jedno pytanie: Czy wróci?
Pustka po wyjeździe
W mieszkaniu panowała cisza niczym obietnica, której nigdy nie dotrzymał. Patrzyłam na filiżankę kawy, która dawno straciła ciepło, zupełnie jak słowa, które kiedyś szeptaliśmy do siebie w słoneczne poranki. Powietrze było gęste od wspomnień – przeplatanych najdrobniejszymi szczegółami jego obecności. Koszula, która wisiała na krześle. Połowa jego perfum na półce w łazience.
Ale go tam nie było. A ja? Byłem uwięziony w tej niekończącej się otchłani – pomiędzy nadzieją a rozpaczą.
Dlaczego odszedł?
Wciąż na nowo przeżywałam moment, w którym wyszedł za drzwi. Czy mógłbyś powiedzieć coś innego? Mógłbyś go potrzymać? Te pytania, które nie pozwalają ci zasnąć o trzeciej nad ranem, próbując znaleźć przyczynę tego, co cię rozbiło na kawałki.
Powiedział, że potrzebuje czasu. Przestrzeń. Że jest za duża presja. Ale nie rozumiałam, jak to, co było dla mnie wszystkim, mogło być za dużo. Przestrzeń? Jak miłość może potrzebować dystansu?
Chwyciłem telefon, przewinąłem ostatnie wiadomości i zatrzymałem się na jego: – Wrócę, kiedy będę gotowy. Ale gotowy na co? Do życia beze mnie?
Czekanie jako forma bólu
To było jak długa, ponura podróż pociągiem we mgle. Nie wiedziałam, kiedy to się skończy i dokąd mnie zaprowadzi. Byłam uwięziona we własnym świecie wątpliwości, gdzie wszystko, co robiłam, było zabarwione myślą o nim. Każdy dźwięk na korytarzu stawiał mnie na nogi – każdy krok nieznajomego napełniał mnie przez chwilę fałszywą nadzieją.
Miłość często sprawia, że czujemy to, czego nie sądziliśmy, że jesteśmy w stanie poczuć – nadzieję, która boli. Czekam na mężczyznę, który być może już nigdy nie przekroczy Twojego progu.
Miłość bez biletu powrotnego
Czy naprawdę wróci? A jeśli tak się stanie – kto przejdzie przez te drzwi? Czy to nadal będzie on? Czy to nadal będziemy my? A może zagubimy się w wersjach nas samych, które zmieniły się w międzyczasie?
Zacząłem się zastanawiać: Czego w ogóle oczekuję? Przeprosić? Żeby mnie przytulić i powiedzieć, że się mylił? I chociaż bardzo pragnęłam jego słów, część mnie wiedziała, że pewne odejścia są ostateczne.
Miłość to nie autostrada, z której zawsze można zawrócić. Niektóre historie nie mają biletu powrotnego – jest tylko przyjazd lub wyjazd.
A co ze mną?
Kiedy leżałam na sofie i patrzyłam w sufit, w końcu pozwoliłam sobie zadać coś, czego wcześniej nie odważyłam się zapytać: A jeśli nie o to chodzi, to czy wróci? A jeśli do tego dojdzie, czy chcę to z powrotem?
Uświadomienie sobie tego było bolesne. Jeśli wróci, będzie musiała odbudować wszystko, co zniszczył – wszystkie złudzenia, wszystkie zerwane rozmowy i złamane obietnice. Ale jednocześnie wiedziałam, że jeśli nie wróci, pozostaje mi tylko jedno: siebie.
Miłość, której już nie pożyczę
Tej nocy uświadomiłem sobie coś ważnego. Nie będę już pożyczać okruszków mojego szczęścia w zamian za okruchy nadziei. Nie mam zamiaru czekać na kogoś, kto zostawi mnie w środku historii, w której miałam zagrać główną rolę.
Miłość to nie hotel z otwartymi drzwiami, do którego ludzie mogą wchodzić i wychodzić, kiedy im się podoba. Miłość jest domem – a dom nigdy nie jest tymczasowym schronieniem.
Jeśli nie wróci…
Jeśli nie wróci, mogę jeszcze przez jakiś czas odczuwać ból – ponieważ miłość nie znika tak po prostu z dnia na dzień. Ale to nie będzie bolało wiecznie. Nauczyłam się, że koniec nie zawsze oznacza porażkę. Czasami to dopiero początek historii, którą sam piszesz.
Tego ranka zdjąłem jego koszulę z krzesła. Nie ze złości, ale z miłości do siebie.
