Kiedy dowiedziałam się, że jest teraz z nią, zalała mnie fala bólu, którego nie mogłam przewidzieć. To nie była zwykła zmiana partnera – to było poczucie, że zostałam wymazana z jego życia, jakbym nigdy nie zajmowała ważnego miejsca w jego sercu. Patrzenie, jak moje poprzednie życie toczy się z inną kobietą, było jak oglądanie własnej historii z odległego punktu widzenia, bez możliwości wpływu.
Naiwnie wierzyłam, że jestem dla niego wyjątkowa, coś wyjątkowego. Być może nawet niezastąpiony. Jednak moment, w którym się o niej dowiedziałem, rozwiał te złudzenia. Nie chodziło o porównywanie wyglądu czy cech – chodziło o świadomość, że to nie ja będę wybierał, gdy sytuacja stanie się trudna. Ta świadomość pozostawiła głębokie blizny w moim sercu.
Kiedy zobaczyłam go z nią, świat na chwilę się zatrzymał. Stali tam, uśmiechając się, jakby byli całkowicie zsynchronizowani, podczas gdy ja obserwowałem w milczeniu z cienia. Zawsze wierzyłam, że jeśli będę się wystarczająco starała, uda mi się go zatrzymać – że będę na tyle piękna, na tyle doskonała, że zostanie ze mną. Ale nie zdawałem sobie sprawy, że jego serce już opuściło, zanim zamknął za sobą drzwi.
Najbardziej boli to, że nadal w nas wierzyłam, nawet gdy już dawno nas nie było. Godziny, dni, lata prób naprawienia wszystkiego – tylko po to, by teraz widzieć, jak zastępuje mnie nią, jakbym była tylko jednym z wielu przystanków w jego podróży. Ale to ona… to ona zdołała sprowadzić go do domu.
Pomyślałam sobie, że kocha mnie za moją energię, za mój uśmiech, za wszystko, co wniosłam w jego życie. Ale teraz widzę, że szukał czegoś innego – czegoś, czym ja nie mogłam być. To boli, gdy zdajesz sobie sprawę, że nie jesteś wystarczający, bez względu na to, ile miłości w to włożysz i jak bardzo się starasz. Nie chodziło o wygraną czy porażkę. Chodziło o to, że oboje byliśmy zagubieni dawno temu, ale to ja nie wiedziałam, jak się pożegnać.
Może nie byłam dla niego odpowiednią osobą. Może nigdy bym nie był. I to właśnie staram się teraz zaakceptować – że czasem miłość jest niedoskonała, pełna pęknięć, których nie da się naprawić, choćbyś bardzo chciał. Jest tam, gdzie kiedyś stałem i choć mnie to złamało, powoli zaczynam rozumieć, że może to być część drogi do mojej własnej wolności.
