Kochana Mamo, dziękuję Ci za to, że dałaś mi życie z tatą. Dziękuję, że zawsze jesteś gdzieś dla mnie. Mamo - kocham Cię do księżyca i z powrotem. I oczywiście ty też, tato.
Chyba prawie się obudziłem, kiedy jej delikatny uśmiech życzył mi dzień dobry.
To był jeden z tych ponurych, deszczowych dni, kiedy ma się ochotę zostać w łóżku przez cały dzień.
Ten poranek wydawał się inny i wyjątkowy. Swoim wyglądem wniosła słońce do półmrocznego pokoju, tak że przez chwilę miałam ochotę wyskoczyć z łóżka i ją przytulić.
W tym momencie w mojej głowie pojawiły się obrazy najpiękniejszych wydarzeń z dzieciństwa, dziecięcych zabaw, psot. I to zdjęcie płaczącej, lekko rozpieszczonej dziewczynki w ramionach matki.
Przy niej nauczyłem się kochać i wybaczać, marzyć o małych marzeniach, ale też żyć największym i najpiękniejszym marzeniem – życiem. Nauczyła mnie żyć i wzrastać poprzez zabawę i śmiech. Pozwalała mi chować się za chmurami, kiedy byłem zły lub sfrustrowany, i czasami nadal to robię.
Jest moim wsparciem w trudnych dniach. To ktoś, kto istnieje tylko dzięki mnie i rozumie mnie uśmiechem, spojrzeniem i ciszą, ale przede wszystkim sercem – szczerym i czułym.
Swoją czułością pokazała mi prawdziwe piękno miłości. Jej łzy nauczyły mnie, jak być silnym, nawet gdy jest to najtrudniejsze. Czasami nie rozumiałam, kiedy mówiła mi, że są też złe miłości i że powinnam uważać na tych, którzy chcą mnie skrzywdzić. Nauczyła mnie, jak być odważnym, jak walczyć, jak się nie poddawać i podążać ścieżkami mojego serca.
Pamiętam, jak powiedziała do mnie, kiedy zacząłem zdawać sobie sprawę, że życie nie jest dokładnie takie, jak myślałem, że było, gdy byłem dzieckiem.
„Gdyby wszystkie drzwi, do których pukaliśmy, otworzyły się natychmiast, nie poznalibyśmy wartości nadziei, cierpliwości i tęsknoty”.
W ten sposób nauczyłem się doceniać prawdziwą wartość życia i ostatecznie zdałem sobie sprawę, że nie liczy się to, co masz, ale to, kogo masz i kto cię kocha.
Mam najlepszą mamę na świecie! Jestem wdzięczny, że cię mam. Mamo kocham Cię!
