„Lepiej kochać i stracić, niż nigdy nie kochać”. – Alfreda Tennysona
Zazwyczaj w związkach oczekujemy zbyt wiele od miłości. Malujemy w myślach obrazy, wyobrażenia o romantycznej historii, która powinna natychmiast przerodzić się w niekończącą się miłość do osoby, o której myślimy. Odgrywamy w nich romantyczny film o tym, jak powinna wyglądać nasza miłość, jak powinna się rozwijać, i niecierpliwie czekamy, aż to wszystko się spełni.
A potem przychodzi miłość. Może przyjść w mgnieniu oka i być nie do zignorowania. Może nadejść po cichu i zaskoczyć, gdy najmniej się tego spodziewasz. Miłość zadomowiła się w tobie, ale zamiast pozwolić, by szczęście i zauroczenie, na które tak długo czekałeś, przytłoczyły cię, zaprosiłeś do związku strach i oczekiwania, które nieustannie każą ci się zastanawiać, czy podjąłeś właściwą decyzję. Czy ta osoba naprawdę jest ci przeznaczona? Czy będzie przy tobie i pokocha cię tak, jak ty ją kochasz?
Twoje zranione serce i myśl o całkowitym otwarciu się przed kimś, o tym, że znów pozwolisz komuś cię skrzywdzić, o tym, że znów poczujesz ból, sprawiają, że wątpisz w siebie, zwłaszcza że nie wiesz, czy twój związek przetrwa, czy będzie tylko chwilowy. Myśl o puszczeniu kogoś wydaje ci się po prostu nie do zniesienia.
Zamiast otworzyć serce i cieszyć się miłością, patrzysz na nią z dystansu, z lękiem i nieufnością. W ten sposób nie mówisz ludziom, jak wiele dla ciebie znaczą, ale ich odpychasz. Nie pozwalasz sobie kochać ich całym sercem. Ciągle myślisz: co, jeśli to nie jest osoba, z którą spędzisz życie?
Jeśli masz zamknięte serce, twój związek szybko się skończy lub nawet się nie zacznie.
To tylko kwestia czasu, zanim ta osoba odejdzie i złamie ci serce (i może twoje własne, bo cię kochała). Ale ty nadal martwisz się tylko o przyszłość. Zapominasz o miłości, o teraźniejszości. To zrozumiałe, że chcesz się chronić przed bólem. Ale miłość jest tak piękna, lekkomyślna, zaakceptuj ją. Jeśli ciągle się boisz i odpychasz ludzi, każda twoja decyzja skończy się złamanym sercem. Nie będziesz wiedział, jak je poskładać, nie będziesz już wiedział, jak kochać.
Pozwól im cię kochać. A ty kochaj ich. Ale to nie znaczy, że twoje życie musi kręcić się wokół tej osoby. Pozwól sobie doświadczyć miłości w pełni i ofiaruj ją bez lęku. Kiedy się zakochasz i uczucia zostaną odwzajemnione, nie ma sensu powstrzymywać miłości, którą skrywasz w sercu. Kochaj tę osobę, nawet jeśli ma być w twoim życiu tylko przez chwilę.
Nie stracisz swojej miłości, jeśli kochasz kogoś, kto nie jest ci przeznaczony na długi czas. Pojawił się w twoim życiu, aby nauczyć cię, jak kochać na nowo. Miłości nie można utracić, bo dałeś ją „niewłaściwej” osobie. Ona po prostu zmienia się z osoby na osobę, aż w końcu pojawi się ta właściwa osoba i miłość, która przetrwa na zawsze.
Czasami życie sprawia, że zakochujesz się w kimś, kto kocha cię przez krótki czas. Te, które pokazują ci rzeczy, które musisz wiedzieć. Aby nauczyć cię rzeczy, których być może nigdy się nie nauczyłeś. Czasami po prostu po to, aby pokazać ci, że wciąż jesteś zdolny do miłości i że warto podjąć każde ryzyko, aby jej doświadczyć. To są lekcje miłości i życia.
Życie dało ci szansę, by kochać tę osobę tak, jak tylko ty potrafisz, i by ta osoba kochała ciebie w sposób, który tylko ona potrafi kochać.
Może to chwilowe. Może na zawsze.
Zakochajcie się w sobie. Uczyńcie się dla siebie nawzajem priorytetem. Kochajcie się jak nikt inny, bo tylko wy potraficie kochać się w ten sposób. Nigdy już nikogo nie pokochacie tak samo. Ta miłość należy tylko do was.
Może nie będzie go z tobą jutro, w przyszłym tygodniu czy za rok, ale jest z tobą teraz. Kochaj namiętnie, szaleńczo. Przeskakuj wszystkie przeszkody, spraw, aby niemożliwe stało się możliwe.
Nie żyj w strachu przed przyszłością, żyj dla siebie i dla niego/niej – teraz. Daj sobie, miłości, szansę, bo inaczej nigdy nie dowiesz się, czy ta osoba – twoja osoba – jest twoją miłością na zawsze.
