Brytyjski miniserial kryminalny „The Game”, który króluje na kanale Pickbox NOW, opowiada historię emerytowanego byłego detektywa, który bynajmniej nie przeszedł na emeryturę. Serial, który zdaje się być produktem szkoły BBC „detektywów psychologicznego suspensu z brytyjskim zacięciem i podłym urokiem”, to kolejny z serii hitów, którym udaje się wycisnąć maksimum z czterech odcinków: napięcia, paranoi i dręczącego pytania – czy on naprawdę istnieje, czy to mu się po prostu „przytrafia”?
Huw Miller: Emeryt, ale wcale nie spokojny
Jason Watkins (Korona, Prawidłowy) nie gra roli Huwa Millera – on tak naprawdę zyje Były detektyw, który próbuje pożegnać się z policyjną odznaką, ale przeszłość chwyta go za kołnierz i wciąga z powrotem do gry. I nie tylko do gry – do… GraŚledzimy Millera w okresie, gdy powinien pić herbatę, karmić gołębie i unikać załamań emocjonalnych. Zamiast tego zyskuje sąsiada. I to nie byle jakiego – Patricka Harbottle'a. Robson Green (zazwyczaj sympatyczna twarz brytyjskiej telewizji) zaskakująco błyszczy w tej roli. „nieprzyjemnie przyjazny” sąsiad, który jest:
a) seryjny morderca,
b) całkowity psychopata,
c) całkowicie miły człowiek z bardzo złym wyczuciem czasu.
Napięcie, które trzyma w napięciu od pierwszego wersu „Do zobaczenia później”
I tu się zaczyna – nie tylko gra, ale psychologiczny pojedynek. Niewinne słowa Patricka „do zobaczenia później” uruchamiają w głowie Huwa alarm. Dlaczego? Bo to dokładnie te same słowa, których użył niesławny „Stalker Riptona” – słynna sprawa, która zniszczyła karierę, reputację i zdrowie psychiczne Huwa.
W jednej chwili Huw staje się tym sąsiadem, który „przypadkowo” staje przed drzwiami z torbą pełną śmieci i sprawdza, kto pożycza pocztę. A widzowie? Razem z nim wpadamy w spiralę paranoi, podejrzliwości i (nie)uzasadnionej obsesji. Każdy odcinek wciąga nas w thriller psychologiczny, bardziej przypominający powieść kryminalną, w którym coraz trudniej odróżnić, kto jest myśliwym, a kto ofiarą.
Produkcja, która blefuje jak profesjonalny pokerzysta
Ciekawostka: Serial, którego akcja ma rozgrywać się w typowej angielskiej dzielnicy, w rzeczywistości jest kręcony w malowniczych miejscach w Kraju Basków i Cuence w Hiszpanii. I choć tamtejsi mieszkańcy prawdopodobnie nigdy nie widzieli klasycznego angielskiego czajnika, scenografia… obroty iluzja podmiejskiej Anglii oddana z niezwykłą precyzją.
Serial nie wyważa otwartych drzwi. Owszem, mamy wszystkie klasyczne elementy: ztraumatyzowanego detektywa, mordercę, który... Może Powraca, rodzina, która nie wierzy, policja, która przewraca oczami. Ale wszystko to jest zrobione z takim wyrafinowaniem i intensywnością, że cztery odcinki gdy przelatująI to jest właśnie ich największa siła. Gra – może być prosty, ale i napięty, niczym brytyjski czajnik, który zaraz się zagotuje.
Watkins + Green = połączenie, które podnosi serię
Jason Watkins, ze swoją delikatną, lecz nieustępliwą interpretacją Millera, dodaje serialowi emocjonalnej głębi, która chwyta za serca widzów. Jednak prawdziwym żartownisiem w tej grze jest Robson Green, który całkowicie wykracza poza swoją typową, przyjazną osobowość telewizyjną. Jego Patrick jest pełen cichego zagrożenia, niejednoznaczności i… uśmiechów, które mrożą krew w żyłach. Bo w tej grze nigdy nie wiadomo – czy uśmiech jest przyjazny, czy zabójczy?
Serial, który jest czymś więcej niż tylko „kolejnym brytyjskim kryminałem”
Gra jest dowodem na to, że Kanał 5 (we współpracy z Pickbox TERAZ) potrafi stworzyć krótką, trzymającą w napięciu historię, którą można obejrzeć w jeden wieczór – idealną dla każdego, kto chce przeżyć intensywną przygodę detektywistyczną bez konieczności pochłaniania dziesięciu sezonów.
Tak, niektóre wątki są rozpoznawalne, tak, ujawnienie mogło nastąpić później, i tak – niektórzy bohaterowie reagują tak, jakby nigdy w życiu nie oglądali serialu kryminalnego. Ale wybacza się to wszystko za atmosferę, grę aktorską i to słodko-bolesne napięcie, które wciąga i nie puszcza aż do ostatniej klatki.
