Czy czujesz, że wszystko się rozpada? Że nie masz już sił? Nie szukaj odpowiedzi od razu. Czasami wystarczy po prostu stać w miejscu. Przyznać się przed sobą - teraz jest ciężko.
Kiedy nadchodzi bez ostrzeżenia, miażdży cię do samych fundamentów. I tam, w pyle twoich iluzji, stoisz bez słowa. Bez woli. Bez nadziei. Wszystko, co kiedyś uważałeś za stabilne, rozpada się. I pozostaje tylko jedno pytanie: Co teraz?
Kiedy dni stają się puste
Dzwoni budzik, ale ty się nie ruszasz. Nie dlatego, że jesteś leniwy – ale dlatego, że nic cię już nie ciągnie do przodu. Wszystko wydaje się bezcelowe. Jedzenie nie ma smaku. Ludzie przechodzący obok stają się cieniami. I w twojej głowie rozbrzmiewa tylko jedno uczucie – zmęczenie.
Kiedy wewnętrzny kompas zaginie
Nie masz już poczucia, dokąd zmierzasz. Nie wiesz, czego chcesz. Twoja pewność siebie kruszy się, krok po kroku. Nie ufasz sobie. Nie ufasz innym. Wszystko, co kiedyś było jasne, teraz jest mglistym cieniem. A myśli stają się wrogiem, a nie sojusznikiem.
W takich chwilach nie potrzebujesz rady. Potrzebujesz oddechu. Tylko jednego – aż do końca.
Kiedy myślisz, że nie możesz już tego znieść
Są dni, kiedy chcesz zniknąć. Nie dlatego, że naprawdę chcesz odejść, ale dlatego, że chcesz spokoju. Cichego miejsca bez oczekiwań, bez rozczarowań. Po prostu miejsca, w którym możesz istnieć – bez pytań.
Musicie się spotkać – nie dlatego, że chcecie, ale dlatego, że musicie.
Nie przychodzi żaden zbawiciel. Nie przychodzi żaden moment oświecenia. Przychodzi rzeczywistość. A wraz z nią – wybór. Możesz pozostać w ciemności. Albo możesz zacząć szukać małych wskazówek. Krok po kroku. Bez obiecywania czegokolwiek światu. Tylko sobie.
Kiedy nauczysz się akceptować swój ból
Nie zaprzeczaj temu, co czujesz. Ból nie jest wrogiem. Jest znakiem, że żyjesz. Że ci zależy. Że coś dla ciebie znaczy. Obejmuje cię jak fala, która nie chce puścić, ale w niej kryje się siła – jeśli pozwolisz jej nauczyć cię oddychania pod wodą.
Kiedy nie szukasz już wyjścia, ale sposobu na przetrwanie
Nie chodzi o wygraną. Chodzi o przetrwanie. Chodzi o decyzję, by się nie poddawać. O zrobienie jednego kroku – małego, niedoskonałego, ale twojego. O przyznanie się przed samym sobą, że wolno iść do przodu. Płacz jest w porządku. Życie w ciszy jest w porządku.
Potem spotykasz siebie na nowo.
Gdzieś pomiędzy wodospadami, pomiędzy tymi cichymi wieczorami, kiedy nie płaczesz już, bo nie masz już łez - czeka na ciebie nowa wersja ciebie. Silniejsza. Cichsza. Bardziej prawdziwa. I nie zapyta cię, czy jesteś - w porządku. Powie ci, że wszystko jest w porządku, nawet jeśli jeszcze nie jesteś.
Bądź cierpliwy.
