Zakochaj się w mojej niedoskonałości

Nie zakochuj się w moim uśmiechu, zakochaj się w moich łzach. We łzy i w historie, które z nich płyną. Chciałabym, żeby ktoś zrozumiał ból, który kryje się za każdą łzą.

Nie chcę, żeby ktoś zakochał się w moich słowach, chcę, żeby ktoś zakochał się w moim milczeniu. W myślach, które mnie nawiedzają, gdy świat ucichnie, a pokój pogrąży się w ciemności. W chwilach, kiedy mój umysł zaczyna kwestionować wszystko, co jest właściwe, a co inne. W myślach, które pytają mnie o rzeczywistość, o marzenia, o nadzieję, o wszystko. I wtedy wiem, że potrzebuję kogoś, kto zakocha się w echu mojej ciszy i zamieszaniu w moim umyśle.

Nie zakochuj się w mojej twarzy, zakochaj się w moich oczach, aby nauczyć się ich tajemnego języka. Chcę, żeby ktoś wszedł w nie bez strachu i spojrzał na świat moimi oczami. Zobaczy, jak na niego patrzę, jak go kocham.

Zakochaj się w moich słowach. Słowa, które wypowiadam cicho. Słowa, które piszę. Słowa, których używam, gdy nie wiem, co powiedzieć i we wszystkich tych słowach, które wędrują po mojej głowie, szukając odpowiedzi na pytania bez odpowiedzi.

Zakochaj się w moim szaleństwie. Ku mojemu zaskoczeniu. W moje oczekiwania, obawy. W nadziei. W niepewność. W chwilach nierealnych oczekiwań. W moje idealistyczne sny. Chcę, żebyś zobaczył prostotę w mojej złożoności i mądrość w moim szaleństwie.

Zakochaj się w moich ranach. Zakochaj się w moich bliznach, ponieważ uczyniły mnie tym, kim jestem dzisiaj. Pomogli mi się rozwijać. W tych bliznach, w których trzymane są kawałki moich rozbitych marzeń i kawałki mojego zranionego serca. To dzięki nim jestem ostrożna, że nie wszystkim ufam, że szukam ludzi, którzy pokazują mi swoją bezbronność i nie chowają się za maską fałszywego szczęścia.

Sprawiają, że nadal kocham, nawet jeśli to boli. Są powodem, dla którego wciąż wierzę w kogoś wyjątkowego i dzięki nim zrozumiem twoje blizny. Ukryty w nich ból. Wymienimy je razem z miłością, szacunkiem i zaufaniem. Moje i twoje.