Czasami ogarnia mnie taka nostalgia, nostalgia za czasami, kiedy mnie w ogóle nie było. Oglądam zdjęcia ze „złotego wieku” Hollywood i ówczesnych europejskich produkcji, słucham francuskich chansons i włoskich canzones. Przeglądam stare magazyny o modzie i zastanawiam się. Gdzie podziało się całe to piękno, to czyste piękno, które nie potrzebowało futurystycznych akcesoriów i mnóstwa makijażu, ale wciąż było tak bardzo obecne? Gdzie tkwił ich sekret (poza dobrymi stylistami i wizażystami)? Czy po prostu było to dla nich mniej stresujące?