Czy miłość jest naprawdę bezwarunkowa, czy też jest to tylko gra o władzę?
Kiedy kogoś kochamy, oczekujemy, że ta osoba będzie dla nas wsparciem, będzie dzielić z nami szczęśliwe i trudne chwile. Ale co się dzieje, gdy miłość przestaje być wolna i staje się obowiązkiem? Skąd wiemy, czy nasze jest związek prawdziwy czy po prostu złapaliśmy wzajemnie w sieć wymagań, oczekiwań i uwarunkowań?
Ludzie często myślą, że nie mogą żyć bez miłości. Widzą w tym coś, co ich dopełnia, coś, co nadaje im sens. A co jeśli to, co uważamy za miłość, jest w rzeczywistości niczym więcej niż iluzją?
A co jeśli poczucie przynależności nas zawodzi i nie jesteśmy naprawdę szczęśliwi, a jedynie uzależnieni od uczucia, że ktoś potrzebuje naszej miłości?
Miłość, która dusi – kiedy „nie mogę żyć bez ciebie” oznacza utratę siebie
Jak często ludzie mówią: „On jest moim wszystkim”. czyli „Bez niej moje życie nie ma sensu”? Słowa te brzmią romantycznie, lecz w rzeczywistości ujawniają niebezpieczną pułapkę – utratę własnej tożsamości.
Miłość nie powinna być rozwiązaniem problemu wewnętrznej pustki. Jeśli ktoś potrzebuje partnera, aby czuć się kompletnym, to nie kocha tej osoby, ale raczej potrzebuje tego, co ta osoba mu oferuje – poczucia bezpieczeństwa, akceptacji, wartości.
Gdy staje się to warunkiem osobistego szczęścia, To już nie jest miłość, ale uzależnienie. I jak każde uzależnienie, to również ma swoją cenę. Człowiek, który uzależnia się od partnera, traci swój świat, swoje marzenia, swoją siłę. Zamiast dwóch kompletnych jednostek powstaje związek, w którym jedna osoba daje z siebie wszystko, a druga staje się centrum swojego świata.
Miłość, która wymaga zmiany – czy możemy kochać kogoś i jednocześnie go zmieniać?
Kiedy spotykamy kogoś, jesteśmy pod wrażeniem jego wyjątkowych cech. Uwielbiamy sposób, w jaki mówi, sposób, w jaki myśli, co go ekscytuje. Wszystko wydaje się idealne, aż przychodzi moment, kiedy zaczynamy myśleć: „Byłoby jeszcze lepiej, gdybym zmienił to i tamto”.
W wielu związkach, zamienia się w cichą walkę, w której jeden z partnerów lub oboje starają się dostosować swojego partnera do swoich potrzeb. To nie dzieje się z dnia na dzień. Wszystko zaczyna się od drobnych komentarzy, sugestii, przyjaznych wskazówek. Ale każda taka korekta tak naprawdę oznacza jedno - partner taki, jaki jest, nie jest wystarczająco dobry.
Kochać znaczy akceptować, a nie korygować. Kiedy zaczynamy kształtować inną osobę według naszych własnych standardów, mówimy jej, że nie jest warta miłości taka, jaka jest. A jeśli ktoś zgodzi się na taką przemianę, to nie będzie już tą samą osobą, w której się zakochaliśmy. Na końcu pozostają dwóch nieznajomych – jeden, który się zgubił, i drugi, który stworzył wizerunek, którego być może nigdy nie chciał mieć.
Miłość, która staje się kontraktem – „ja do ciebie, ty do mnie” jako formuła rozczarowania
Wiele związków opiera się na przekonaniu, że wszystko powinno być w równowadze. Partnerzy oczekują, że będą sobie nawzajem zapewniać pewne rzeczy – jeden zapewnia bezpieczeństwo, drugi ciepło, jeden dba o dom, drugi o przyszłość.
Na pierwszy rzut oka wydaje się to uczciwe. Ale gdy staje się umową, traci swoją magię.
„Dałem ci wszystko, teraz ty musisz dać mi to samo”.
„Jeśli naprawdę mnie kochasz, to zrobisz dla mnie to i tamto”.
„Poświęciłem się dla ciebie, teraz twoim obowiązkiem jest mi się odwdzięczyć”.
Miłość nie jest wymianą handlową. Kiedy w związku zaczynamy rozważać, kto wniósł więcej, kto zasługuje na więcej, kto jest bardziej lojalny, kto jest bardziej cierpliwy, prawdziwe uczucie znika. Nie mierzy, nie porównuje, nie oczekuje. Kiedy miłość staje się długiem, przemienia się w ciężar, a nie radość.
Skąd wiemy, że kochamy, a nie manipulujemy?
Miłość nie jest potrzebą, nie jest kontrolą, nie jest umową. Miłość jest wyborem.
Kiedy kogoś kochamy, nie próbujemy go naprawiać, nie oczekujemy niczego w zamian i nie stawiamy warunków. Miłość oznacza wolność – umiejętność pozostania sobą i jednoczesnego pozwolenia partnerowi na bycie sobą.
Prawdziwa miłość nie wymaga dowodów, nie żąda poświęceń, nie stawia ultimatum. Kochać oznacza, że wystarczy nam, że ktoś jest szczęśliwy, nawet jeśli oznacza to, że jego marzenia i drogi nie zawsze przecinają się z naszymi.
Jeśli miłość boli, jeśli nas uciska, jeśli czyni nas gorszymi, niż byliśmy przedtem – to nie jest miłość, ale gra o władzę. Pytanie nie brzmi, czy kochamy, ale czy kochamy w sposób, który pozostaje wolny i jednocześnie przynosi radość sobie nawzajem, a nie ciężar.
