Miłość. Słowo, które kiedyś wypowiedziałem mając twoje imię na ustach. Uczucie, które wypełniło moją duszę, gdy na mnie spojrzałeś – no, przynajmniej gdy mnie zauważyłeś. Byłem twój. Całym sercem, bez zastrzeżeń, bez zahamowań. Dałem ci wszystko, czym byłem.
A ty? Miałeś mnie. Ale tak naprawdę nigdy.
Nosiłam Cię w myślach, w snach, w modlitwach. Ale zawsze zostawałem sam. Tylko w naszych rozmowach to się nie wydarzyło. Samotnie w uściskach, które stały się już tylko wspomnieniem. Sama w związku, w którym kochałam za nas oboje.
Ile razy błagałem – nie na głos, nie ze łzami, ale cichymi, niezauważalnymi czynami? Ile razy miałam nadzieję, że zrozumiesz, jak bardzo jesteś dla mnie ważny? Ile razy przekonywałem sam siebie, że pewnego dnia zobaczysz, co cię czeka?
Ale już nie mogę.
Nie mogę już być tym, który zawsze się dostosowuje, który zawsze czeka, który zawsze rozumie. Nie mogę już patrzeć na siebie w lustrze i mówić sobie, że to już wystarczy – że TY jesteś wystarczająca.
Bo tego nie zrobiłeś.
Nie dlatego, że nie byłam warta miłości, ale dlatego, że nigdy nie kochałeś mnie w sposób, który dawałby mi poczucie, że jestem dla ciebie tą jedyną.
Miłość nie powinna żebrać
Nie będę już więcej prosić o twoją uwagę. Nie będę już siedzieć obok ciebie i mieć nadziei, że w końcu spojrzysz na mnie, zamiast na swój świat, w którym mnie nie ma. Nie będę dłużej czekać na słowa, których nigdy nie powiesz. Nie będę już szukać powodów, dla których nie możesz kochać tak, jak ja kocham.
Nie będę już tą, która zawsze znajdzie wymówkę dla twojej nieobecności, twojego chłodu, twojego niezdecydowania.
I dlatego odchodzę.
Nie dlatego, że już cię nie kocham, ale dlatego, że w końcu muszę pokochać siebie.
Zasługuję na kogoś, kto dostrzeże moją wartość, nie tylko wtedy, gdy mnie już nie będzie. Zasługuję na miłość, która nie będzie zagadką, która nie będzie jednostronna, która nie będzie czymś, co muszę udowadniać każdego dnia.
Może kiedyś zrozumiesz. Być może zdasz sobie sprawę, co straciłeś, dopiero gdy będzie za późno.
Ale mnie tam wtedy nie będzie.
Bo czasami największa miłość to nie ta, która zostaje, lecz ta, która potrafi odejść.
