Wierzyła, że miłość pokona wszelkie przeszkody na jej drodze.
Chciała, żeby jej powiedział, że nie chce, żeby odchodziła. Że postara się bardziej. Że znajdzie rozwiązanie i powie jej, że jest warta ryzyka, że jest warta zmiany. Chciała, żeby jej powiedział, że widzi ją w swoim życiu.
Chciała, żeby był przy niej i powiedział jej, żeby została. Ale go nie było. Nawet nie próbował jej zatrzymać, kiedy odchodziła. Nie pożegnał się, nawet nie zapytał, czy naprawdę chce odejść, czy po prostu działa ze złości.
Nie wie, co boli ją bardziej: to, że nie walczył o nią, czy to, że nie znał jej na tyle dobrze, by wiedzieć, że czasami robi głupie rzeczy, tylko po to, by zdobyć od niego trochę więcej miłości.
Odeszła. Nie poszedł za nią, nie prosił o kolejną szansę. Zamknął się w sobie i ją ignorował.
W tym momencie uświadomiła sobie, że nigdy o nią nie walczył. Wszystko było po jego myśli, tak jak mu pasowało i kiedy miał na to czas. Nic nie wymagało od niego wysiłku, a ona mu na to pozwalała.
Nauczyła go, że to normalne, by nie prosić o nic w zamian… i nigdy nie prosiła o więcej, niż mógł udźwignąć. Nie musiał się starać. Milczała, mimo że zawsze chciała więcej. Teraz wie, że to był błąd. Powinna była mu zaufać, że pragnie czegoś więcej.
Powiedział jej, że nie powinni walczyć o ludzi, którzy decydują się odejść. Ale czasami musimy walczyć, żeby zatrzymać ludzi w naszym życiu. Musimy dać im powód, żeby zostali.
I chciała, żeby dał jej jakiś powód, mały znak, wiadomość, może rękę, która przyciągnie ją z powrotem do jego objęć.
Zamierzała o niego walczyć, dopóki nie zdała sobie sprawy, że on nigdy nie chce być w jej życiu. Że nie ma sensu próbować i szukać rozwiązań w walce, w której bitwa była już przegrana.
Wierzyła, że jeśli on nadal ją kocha, będzie o nią walczył i zburzy wszystkie jej mury, jej lęki. Wierzyła w niego. W nich. W miłość.
Wszystko, czego chciała, to żeby walczył o nią i pokazał jej, że ją kocha.
