Jeść to żyć, smakować to się rozwijać. Można więc w pewnym sensie przetłumaczyć podstawową filozofię tworzenia Ayako Suwa. Chociaż bardzo dobrze gotuje, nie jest kucharką. Choć tworzy sztukę z jedzeniem, nie jest stylistką jedzenia. Mówi, że kształtuje emocje i pasje. Lubimy rozumieć emocje poprzez ich śpiewanie. Tworzy spontaniczne, wręcz erotyczne relacje z odbiorcami jej dzieł. Mówi, że mają najbardziej rozwinięte poczucie jedzenia jako sztuki we Francji i Japonii.
