Czy zastanawiałeś się kiedyś, czy istnieje szansa, że nigdy nie dorośniesz? Tęsknisz czasem za beztroską i swobodą, które niesie ze sobą dzieciństwo? Być może słyszałeś o syndromie Piotrusia Pana – nazwany na cześć postaci literackiej, która nigdy nie dorosła.
Syndrom Piotrusia Pana to termin używany do opisania osoby dorosłej, która jest niedojrzały emocjonalnie i społecznie. Jest to metafora oparta na koncepcji bycia uwięzionym w dzieciństwie. Nazwany na cześć chłopca, który nigdy nie dorósł, po raz pierwszy pojawia się w książce psychoanalityka Dana Keeleya z 1983 roku. Piotruś Pan, chłopca mieszkającego w magicznym miejscu zwanym Nibylandią, gdzie nigdy nie musi dorosnąć.
Bez względu na to, jak cudownie jest nigdy nie płacić rachunków ani umawiać się na wizytę lekarską, stawanie się odpowiedzialnym dorosłym jest ważne w życiu. Ludzie z syndromem Piotrusia Pana mają tendencję unikają wszelkich zobowiązań i obowiązki, które wiążą się z dojrzałością.
Zdjęcie: envatoTermin opisuje wygląd dorosłych, którzy starzeją się fizycznie, ale nie emocjonalnie. Kiley skupił się w swoich badaniach na mężczyznach, ale syndrom Piotrusia Pana występuje zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Dorośli z syndromem Piotrusia Pana unikają osobistych i zawodowych obowiązków związanych z dorosłością, ponieważ nie są na to gotowi.
Charakterystyka syndromu Piotrusia Pana
1. Problemy z długoterminowymi planami
Osoby te wolą „żyć dniem dzisiejszym” i nie są zainteresowane planami długoterminowymi. Zachowują się więc jak dzieci lub nastolatki, które nie muszą myśleć długofalowo.
Zdjęcie: envato2. Niezdolność do nawiązania trwałego związku
Ktoś z syndromem Piotrusia Pana będzie miał trudności z nawiązaniem długotrwałego romantycznego związku. Ich styl przywiązania nie jest bezpieczny i nie mogą angażować się emocjonalnie. Wykazują oznaki emocjonalnej niedostępności, takie jak niechęć do definiowania relacji lub ciągłe zmiany partnerów. Nie są wystarczająco dojrzali emocjonalnie, aby móc nawiązać głęboką, intymną relację z drugą osobą.
3. Poleganie na innych osobach, które się nimi zaopiekują
Ktoś z syndromem Piotrusia Pana może charakteryzować się pozostawaniem bardzo zależnym od swoich rodziców lub rodziny. Nic nie mogą zrobić, aby pomóc im w jakikolwiek znaczący sposób lub naprawdę oddzielić się od swoich rodzin. Cieszą się, gdy inni się nimi opiekują.
4. Brak zainteresowania rozwojem osobistym
Kiedy dorastasz, rozwijasz się także jako osoba. Ale jeśli występuje syndrom Piotrusia Pana, to nie ma powodu do dorastania: ludzie z tymi cechami cieszą się życiem jako nastolatkowie i nie widzisz w tym nic złego.
Zdjęcie: envato5. Trudne podejmowanie decyzji
Przeciętny człowiek każdego dnia podejmuje ogromną liczbę decyzji. To ważny element dojrzałości. Ktoś z syndromem Piotrusia Pana może jednak tego uniknąć, pozwalając komuś innemu przewodzić. Kiedy już się zdecydują, są całkowicie sparaliżowani.
6. Problemy z pieniędzmi
Nierozważnie wydawaj pieniądze i miej inne problemy finansowe. Dla kogoś z zespołem Piotrusia Pana organizowanie i śledzenie finansów osobistych nie jest ważnym zadaniem. Może nawet coś, czego unikają – dopóki ich konto nie spadnie na czerwono.
Marzy o podróżowaniu.7. Unikanie konfliktów
Osoba z syndromem Piotrusia Pana jest dojrzała emocjonalnie jak dziecko, które nie umie wyrażać swoich emocji i świadomie z nimi pracować. Jeśli chodzi o konflikty i konfrontacje, unikają ich w jak największym stopniu. Czasem uciekają od rzeczywistości (gry, telewizja, telefon, alkohol), a czasem pukają do drzwi jak nastolatki.
8. Zaniedbywanie obowiązków domowych
Ich mieszkanie jest chaotyczne, brudne i zagracone. Porządek nie jest dla nich ważny, tak jak nie jest ważny dla małego dziecka.
Co powoduje syndrom Piotrusia Pana?
Niektórzy eksperci uważają, że syndrom Piotrusia Pana jest spowodowany przez nadopiekuńczych rodziców. Rodzice muszą wspierać i edukować swoje dzieci, ale ważne jest również, aby dziecko nabrało pewności siebie, która pozwoli mu stanąć na własnych nogach i nauczyć się odpowiedzialności. W miarę jak dzieci dorastają, muszą nauczyć się radzić sobie z problemami i je rozwiązywać.
Po drugiej stronie spektrum są rodzice, którzy zaniedbują lub znęcają się nad swoimi dziećmi – strach i niepewność w dorastaniu mogą objawiać się u dorosłego, który nigdy nie jest pewny siebie i boi się zrobić coś złego, dlatego woli wszystkiego unikać.
