Dlaczego tak trudno jest przyznać, że się komuś podoba, że się zakochało. Wolisz kogoś skrzywdzić, niż przyznać się do swoich uczuć. Dlaczego? Bo mniej boli? Bo nie chcesz wpuścić nikogo do swojego serca, bo boisz się bólu? Czy to w porządku, że wyrządzasz to komuś?
Dlaczego? Dlaczego doszliśmy do momentu, w którym wstydem jest przyznać, że pragniemy jednego z najcenniejszych darów w życiu – miłości. Jest to jedna z niewielu rzeczy wspólnych dla wszystkich ludzi, ale ukrywamy ją i tłumimy.
Prawda jest taka, że w głębi duszy wszyscy pragniemy miłości. Takiej miłości, która przynosi spokój i poczucie, że wszystko jest w porządku. Szukamy miłości, która jest nieopisanie magiczna.
Czasami czuję się, jakbym nie była z tej planety, ponieważ chcę kogoś, kto odwzajemni moją miłość w taki sam sposób, w jaki ja mu ją daję.
Nie boję się przyznać, że chcę się zakochać, bo chcę. I to nie połową, ale całym sercem. Absolutnie. 100%.
Chcę kogoś, kto wie, czego chce i wie, kim jestem. Nie chcę ciągle zastanawiać się, czy jestem dla niego wystarczająco dobra, czy też jestem tylko przystankiem, podczas gdy on czeka na swoją następną okazję.
Takiego, który akceptuje moją przeszłość, cały bagaż z moją niedoskonałością. Kogoś, kogo obchodzi moja przyszłość, dokąd zmierzam i jak daleko możemy zajść razem.
Chcę być zakochana w kimś, kto wierzy, że zaufanie to nie tylko słowo, ale oczekiwanie.
Kogoś, kto słucha mnie nie tylko dlatego, że musi, ale dlatego, że naprawdę troszczy się o słowa, które docierają z moich ust do jego uszu.
Kogoś, z kim będziemy po prostu - szczęśliwi. Zdjęcie: Jonathan Petit/UnsplashKogoś, kto troszczy się i zrozumie moje lęki, moje pragnienia, moje niepewności, moje myśli.
Chcę zakochać się w kimś, kto poczuje się najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, bo jestem w jego życiu. W kogoś, kto będzie trzymał mnie za rękę i nigdy nie puści. Kogoś, komu wystarczam.
Osoba, która zna moją wartość i szanuje mnie. Ten, który będzie moim najlepszym przyjacielem i kochankiem i który uwielbia wszystko we mnie. Wady i zalety.
Nie chcę pytać, czy on naprawdę mnie kocha, chcę to poczuć. Będę czuć miłość w jego dotyku, uściskach. Kiedy się boję, a On pocieszy mnie w ciszy, bo nie będę miała siły mówić. Będzie ze mną przez wszystkie burze i huragany.
Może po prostu jestem beznadziejnym romantykiem. Być może niektórym osobom wydaje się to zbyt słodkie i powinni obniżyć swoje oczekiwania.
Ale to jest rodzaj miłości, której chcę i wiem, że on też będzie tego chciał. Chcę zakochać się głęboko, namiętnie i złośliwie i tego samego oczekuję od niego.
