Czasami to po prostu nie jest dla ciebie przeznaczone, nawet jeśli chcesz inaczej....
Zastanawiam się, czy rozmowa, której nigdy nie przeprowadziliśmy, mogła coś zmienić? Wszystko wskazuje na to, że nie, ale moje serce nie może przestać o tobie myśleć, gdy patrzę na telefon z nadzieją, że pojawi się na nim twoje imię.
Czy naprawdę byłoby tak źle, gdybym do ciebie zadzwonił? Czy ty mnie?
To nie w tobie jest problem, tylko w tym, że tak długo idealizowałem nasz dysfunkcyjny związek. Nigdy nie był zdrowy, ponieważ robiliśmy wszystko, co w naszej mocy, aby nie cieszyć się swoim towarzystwem, ale stwarzać problemy tam, gdzie ich nie było. Żyliśmy w niepewności i kiedy nasze punkty widzenia się nie zgadzały, kłóciliśmy się lub każdy z nas zapadał w milczenie.
Przeprosiliśmy, ale tylko dlatego, że moglibyśmy zrobić sobie jeszcze większą krzywdę. Nigdy nie stawialiśmy sobie nawzajem granic ani nie szanowaliśmy ich. Nie dbaliśmy o nasze serca. Ty za moje. Ja za twoje. W pewnym sensie byliśmy idealną parą.
Naprawdę się kochaliśmy, ale nigdy nie nauczyliśmy się, jak się traktować, ponieważ po prostu przyzwyczailiśmy się do tego, kim jesteśmy.
Nasza miłość była pełna intensywności, ale była krucha, a pasja, którą dzieliliśmy, była przejawem naszej niepewności i przeszłości, a nie pielęgnującą miłością do przyszłości.
To była tylko kwestia czasu, zanim nasze toksyczne ego nas zniszczy. Staliśmy się mściwi, nie mogliśmy sobie już wybaczyć. Chcieliśmy nadal się kochać, ale nie mogliśmy pozbyć się urazy i zapomnieć, ile razy zraniliśmy się nawzajem w przeszłości.
Nie sądzę, żeby kiedykolwiek mogła sobie wybaczyć.
Wyssałeś mnie i moje serce, wątpiłem w każdy mój krok i cel. Staraliśmy się jak najlepiej, jakby to były zawody, w których chcieliśmy wygrać, ale tak naprawdę obaj przegrywaliśmy.
Zobacz ten post na Instagramie
Rozmawialiśmy o wszystkim, ale byliśmy tak skupieni na sobie, że zapomnieliśmy, co w życiu jest naprawdę ważne.
Byliśmy uzależnieni od naszego związku i całego bólu, jaki nam przyniósł.
Teraz, gdy patrzę wstecz po całym tym czasie, widzę, że byliśmy samolubni.
Zawsze cię kochałem, ale nie ciebie. Zakochałem się w fikcyjnej wersji ciebie w mojej głowie, a nie w niewrażliwej, oszukującej osobie, którą naprawdę byłeś.
Czy może być jeszcze bardziej bezbronna? Opowiadałeś mi o wszystkich kobietach, które skrzywdziłeś - z uśmiechem na twarzy. Jak mogłem być tak ślepy?
Mówiłeś, że jestem wyjątkowy, ale jakoś nigdy ci nie wierzyłem. Mieliśmy tak wiele okazji do zerwania, oddalenia się od siebie, ale ciągle do siebie wracaliśmy, ponieważ nikt inny nie poradziłby sobie z takim poziomem dysfunkcyjnej relacji. Nikt go nie rozumiał.
Ciągle do siebie wracaliśmy, ponieważ nigdy nie wiedzieliśmy, czym jest zdrowy związek, lub dlatego, że podobał nam się chaos, który powstał między nami. Cieszyliśmy się szaleństwem. Myśleliśmy, że nigdy nie znajdziemy kogoś lepszego. Jak bardzo się myliliśmy!
Byliśmy dla siebie bardzo źli, ponieważ kiedy się poznaliśmy, byliśmy najgorszą wersją samych siebie.
Zadaliśmy sobie nawzajem ból i smutek, jakby to było dla nas. Spotkaliśmy się tylko po to, by uświadomić sobie, jak możemy się nawzajem zniszczyć.
Jesteśmy historią, którą ludzie chcieliby przeczytać, ale nigdy nie chcieliby doświadczyć ich prawdziwego życia.
Teraz w końcu rozumiem, że to nigdy nie było nam przeznaczone.
