Czy kiedykolwiek obudziłeś się z uczuciem, że jesteś zbyt zmęczony, aby stawić czoła nowemu dniu? Wszystkie funkcje twojego ciała działają – oddychasz, chodzisz, rozmawiasz – ale w środku czujesz tylko pustkę.
Nadal możesz być w stanie wykonywać codzienne czynności, jednak bez iskry. Wszystko, co kiedyś sprawiało Ci przyjemność, teraz wydaje się odległym wspomnieniem, niewyraźnym i nieosiągalnym. To ten rodzaj zmęczenia, którego nie da się pokonać ani długim snem, ani wakacjami. Nie jest to wyczerpanie fizyczne. To coś głębszego, cichego i jednocześnie trudnego. To jest zmęczenie duszy.
Zadajesz sobie pytanie: Co jest ze mną nie tak?
A najbardziej zagadkowe w tym wszystkim jest to, że nie potrafisz wyjaśnić, dlaczego czujesz się tak pusty.. Nic drastycznego się nie wydarzyło. Nie ma żadnej tragedii, ani konkretnego powodu. A jednak... jest tak, jakby coś w Tobie zanikało. To tak, jakbyś powoli tracił siebie. Czy zastanawiasz się gdzie podziała się twoja radość? Dlaczego śmiech wydaje się tak odległy? Dlaczego Twoje myśli błądzą bez celu, niczym płomień świecy, który powoli dogasa?
Zmęczenie, które nie jest spowodowane przez ciało
Kiedy dusza jest zmęczona, daje o sobie znać na wszystkie możliwe sposoby.. Źle sypiasz. Kiedy zasypiasz, śnią ci się intensywne, czasem wręcz chaotyczne sny, po których budzisz się jeszcze bardziej wyczerpany. Twoje ciało może nie być chore, ale nadal odczuwa ból. Wszystko. Ramiona, plecy, oczy, brzuch. Nie masz żadnego wyjaśnienia. Odczuwasz napięcie i presję, które nie mają podłoża fizycznego. To tak, jakby coś ciężkiego niewidzialnie na tobie leżało.
A najgorsze jest to, że nie można znaleźć odpowiedniego słowa, aby opisać tę sytuację.. Coś jest... ale co? Gdzieś w środku odczuwasz ból, a nawet nie wiesz, co go powoduje. Emocje są ciche, a jednocześnie głośne. Zdezorientowany. Czasami płaczesz bez powodu. Czasami się złościsz, ale nawet nie wiesz dlaczego. Wszystkiego jest za dużo, wszystkiego jest za mało. Dezorientacja. Niewspółosiowość. Zmęczenie emocjonalne.
Niewidzialna przepaść między umysłem, sercem i ciałem
Wszystko, kim jesteś, wydaje się być rozbitą mozaiką, której nie potrafisz już złożyć w całość.. Myśli pędzą, tracisz koncentrację. Rozmowy Cię męczą. Tłumy Cię wyczerpują. Nawet cisza staje się hałaśliwa. Zazwyczaj byłeś osobą, która znajdowała ukojenie w naturze, sztuce, książkach i ludziach. Teraz nic już Cię nie inspiruje. Wszystko czego chcesz to spokój. Nie pokój, lecz odpoczynek. Ale spokój jest jak ponowne nawiązanie kontaktu z samym sobą.
Kiedy zaczynasz się zastanawiać, czy się zgubiłeś
Być może nawet rozważałeś zaczęcie od nowa.. Zmieniłem pracę, miejsce, otoczenie, wymazałem historię. Ale w głębi duszy wiesz, że to nie jest miejsce, które naprawi pęknięcia w twoim wnętrzu. Gdziekolwiek pójdziesz, twoja zmęczona dusza pójdzie z tobą. A on nie szuka nowych bodźców, on szuka ciebie. Ona chce, żebyś do niej wrócił. Aby dać jej czas, przestrzeń i co najważniejsze – współczucie.
Jak rozpoznać, że twoja dusza woła o uwagę?
Kiedy twoje ciało pracuje, ale twoje serce już nie czuje, pojawiają się drobne znaki, które początkowo przeoczysz. Poczucie wyobcowania. Nagła wrażliwość na słowa. Uczucie bycia obecnym w przestrzeni, lecz tak naprawdę nie przebywania tam. Żyć czyimś życiem. To tak, jakbyś był obserwatorem, a nie głównym bohaterem swojej własnej historii.
Te znaki nie są oznaką słabości. Są one sygnałem z twojego wnętrza, że spędziłeś zbyt dużo czasu w roli, która do ciebie nie należała. Kierowałeś zbyt dużo energii na zewnątrz, a za mało do wewnątrz. Dałeś za dużo, otrzymałeś za mało. A teraz twoja dusza wysyła ci wiadomość: „Stop”. Spójrz na mnie. „Chciałbym usłyszeć od ciebie.”
Czas zacząć żyć dla siebie.
Twoja dusza nie potrzebuje motywujących cytatów, harmonogramów, ani dyscypliny. Potrzebny jest szczery kontakt. Pozwól sobie na wrażliwość. Pozostaw swoją odpowiedź bez odpowiedzi. Nie próbuj na siłę wracać do „normy”. Twoja nowa normalność wyrośnie z tego, co czujesz teraz – jeśli tylko pozwolisz sobie ją poczuć.
Zamiast uciekać od tego cichego bólu, zaakceptuj go. Zapytaj ją, co chce powiedzieć. Może chce, żebyś odłożył na bok swoje oczekiwania. Oddychać inaczej. Zatrzymać się. Nie dlatego, że jesteś słaby, ale dlatego, że byłeś silny przez zbyt długi czas.
Wsłuchaj się w ciszę, w której zaczynasz powracać do siebie.
Niech Twoje wyzdrowienie nie będzie działaniem, lecz stanem. Wybierz się na spacer bez określonego celu. Słuchaj muzyki, która Cię uspokaja, a nie motywuje. Zapisz swoje myśli bez cenzury. Pozwól sobie na dłuższy sen. Mów „nie” bez poczucia winy. I przede wszystkim – przestań się zastanawiać, dlaczego tak czujesz. Czasami zrozumienie nie jest konieczne. Obecność wystarczy. Jesteś wystarczający.
Twoja dusza nie szuka odpowiedzi. Szukam Ciebie. A gdy powoli zaczniesz odzyskiwać siebie – nie poprzez walkę, ale poprzez współczucie – zaczniesz odczuwać coś niezwykłego. To nie będzie ekstaza. Nie będzie euforii. Ale będzie pokój. Miękka, cicha moc, która mówi: „Jestem tutaj. Zawsze byłem. „Po prostu zapomniałeś mnie posłuchać”.
