Veroveraars van festivalhoeken over de hele wereld... Je komt in de verleiding om alle uithoeken van de wereld te veroveren als avonturiers in romans... om deel uit te maken van grote evenementen, maar vooral deel uit te maken van de samenleving, mensen, reizigers, artiesten, gelijkgestemden mensen die voor een korte tijd opgaan in een ondoorzichtige menigte van verschillende sprekende mensen, en met hetzelfde doel, dat de neiging volgt om iets te zien, horen, proeven, weten, leren, ontdekken en last but not least iets te ervaren dat zou duren ons als een droom naar een andere wereld.
De goede festivalgangers ze weten al waar ik het over heb, misschien zouden ze er zelf nog een of twee woorden aan toevoegen, maar uiteindelijk blijft er maar één woord over, dat heet "vriendschap". Het publiek dat toestroomt festival evenementen, (denkt) niet na over politieke gezindheid, religieuze oriëntatie, is niet racistisch, xenofoob nog minder, is open, speels, kinderlijk nieuwsgierig, zorgeloos, dromerig, onafhankelijk, maar toch beheersbaar, maar alleen onder leiding muziek, kunst, spel, literatuur, wetenschap, keuken, feest... Elk land kan bogen op talloze festivals, hier is het hetzelfde, we moeten alleen beslissen waar onze festivalmars ons deze keer naartoe zal brengen. Er zijn veel mogelijkheden, aantal unieke artiesten ook voor alle fijnproevers die groeien festival "disciplines", die willen dat we onze talenten ontdekken. En wat kan ons, grote festivalveroveraars, wiens festivalgeest al in onze huid kruipt, onbekend blijven...? Elk jaar is elk festival een volslagen vreemde voor zichzelf, ook al zijn we ergens eerder geweest, het blijft ons terugtrekken en het is altijd anders - sfeer, mensen, weer, podiumverlichting, podium, artiesten... Zelfs op filmfestival in Cannes, Frankrijk nodigt ons opnieuw uit met een officiële poster Ingrid Bergman, dit keer zonder gezelschap Cary Grant, en het festival van dit jaar zal ook totaal anders zijn dan dat van tweeëntwintig jaar geleden. Hoe dan ook, de rode draad van het festival blijft, en het is de vervlechting van de mens, zijn masker, zijn spel of de interpretatie ervan, ingebed in de weerspiegeling van de huidige maatschappelijke omstandigheden. Maar er zal altijd iets blijven als een stereotype: dat grote festivals met een onbeschrijflijk geluid bedoeld zijn voor een menigte fans elektronische muziek, dat metalfestivals vol zitten met altijd vriendelijke en nog zachtaardigere metalmannen, die waarschijnlijk emotioneler zijn dan vrouwelijke bezoekers die zich laten inspireren door bloemenfestivals, dat de grootste "slokkers" de neiging hebben om het culinaire festival en goede wijndroppings te bezoeken, dat chocoladefestivals zijn in plaats van de kinderen gaan hun moeders naar... Het maakt niet uit, stereotypen omhoog of omlaag, rockfestivals zal nog steeds charismatische en excentrieke rock "super-oude mannen" ontvangen, hun "groupies" zullen het leeftijdsverschil elk jaar vergroten, en voor ons, gewone stervelingen, zal de passie van het podium worden aangevuld met de sterren aan de hemel, regencape in de rugzak, zonnebril op de neus, haar, vieze broek, muts op hoofd, duim omhoog en kilometers afgelegd. Laten we nu snel, zoals ons rapport zegt, ontvouwen festival kaart, omdat de weg naar het ontdekken van nieuwe festivalhorizons heet en lang kan zijn.
