Niemand vindt het leuk om verdrietig te zijn, en als we verdrietig zijn, proberen we eruit te komen, we willen ons zo snel mogelijk beter voelen en we onderdrukken vaak onze emoties. We begrijpen verdriet als een ondraaglijke toestand die ons belast, maar de vormen van verdriet zijn zeer divers, ze hebben verschillende intensiteiten. Rouwen hoort bij het leven.
Soms dient verdriet ons als een contrast dat de goede dingen die we hebben benadrukt.
Soms brengt verdriet rust. Dan stromen de tranen met een glimlach op het gezicht, omdat we door verdriet alle rijkdom van de inhoud van ons leven voelen. We zijn dankbaar dat we op een bepaald moment in ons leven iets hebben meegemaakt, gevoeld en gedeeld met iemand.
Verdriet wordt nooit boos. Het komt wanneer alle woede verdwenen is, wanneer de gevoelens van hulpeloosheid verdwenen zijn en alleen pure emoties overblijven. Emoties die een deel van ons zijn, die een deel behouden van iets dat we hadden en verloren, het verdriet van verlies.
Verdriet komt om ons te laten huilen, om het hart te wassen met tranen van pure emoties, waarin geen zelfmedelijden is, maar alleen acceptatie en verzoening.
Verdriet laat ons nooit verward en ontmoedigd, maar kalm en verfijnd, bedachtzaam met diepe inzichten, verrast door de onverwachte wendingen van het leven.
Verdriet leeft met ons mee en verandert, groeit en ontwikkelt zich, het wordt niet groter, maar wordt een integraal onderdeel van het gevoelsleven, een deel van onze emotionele rijkdom, een deel van onze dierbare ervaringen en onuitwisbare herinneringen.
Dus als er verdriet opkomt, probeer het dan niet weg te jagen. Knuffel haar, ga bij haar zitten, huil met haar, doe wat ze van je vraagt, luister naar haar en voel haar.
Open je hart voor haar. Omdat verdriet ons in staat stelt de grootsheid van ons hart te voelen, ons te herinneren hoeveel we hebben geaccepteerd en ervaren en hoeveel we hebben geïnvesteerd in wat voor ons het belangrijkst is.
