Het begint allemaal met de belofte van de eeuwigheid: dat hij zal blijven, wat er ook gebeurt. Maar soms gaat de deur dicht zonder afscheid te nemen, waardoor er een leegte achterblijft die je opvult met de hoop dat hij terugkomt. Wat als dat niet het geval is?
Elk liefdesverhaal heeft zijn begin: vonken, beloften en dat gevoel dat de wereld eindelijk zijn betekenis heeft gevonden. Maar wat gebeurt er als al het mooie in stilte uiteenvalt? Wanneer de deur achter hem gesloten blijft en er slechts één vraag overblijft: Zal hij terugkomen?
De leegte na vertrek
Het appartement was stil als een belofte die hij nooit was nagekomen. Ik staarde naar de kop koffie die allang zijn warmte had verloren, net als de woorden die we ooit tegen elkaar fluisterden op zonverlichte ochtenden. De lucht was vol herinneringen – doorspekt met de kleinste details van zijn aanwezigheid. Het shirt dat aan de stoel hing. De helft van zijn parfum op de badkamerplank.
Maar hij was er niet. En ik? Ik zat gevangen in dit eindeloze voorgeborchte – tussen hoop en wanhoop.
Waarom is hij weggegaan?
Ik bleef het moment herbeleven dat hij de deur uit liep. Kun je nog iets anders zeggen? Zou je hem kunnen vasthouden? Die vragen die je om drie uur 's ochtends wakker houden terwijl je probeert een reden te vinden voor wat je in stukken heeft gebroken.
Hij zei dat hij tijd nodig had. Ruimte. Dat er te veel druk is. Maar ik begreep niet dat wat voor mij alles was, te veel kon zijn. Ruimte? Hoe kan liefde afstand nodig hebben?
Ik pakte mijn telefoon, scrollde door de laatste berichten en stopte bij de zijne: 'Ik kom terug als ik er klaar voor ben.' Maar klaar voor wat? Naar een leven zonder mij?
Wachten als een vorm van pijn
Het leek op een lange, sombere treinreis door de mist. Ik wist niet wanneer het zou eindigen of waar het me heen zou leiden. Ik zat gevangen in mijn eigen wereld van twijfel, waar alles wat ik deed werd gekleurd door de gedachte aan hem. Elk geluid in de gang bracht me overeind; elke stap van een vreemdeling vervulde me een moment met valse hoop.
Liefde laat ons vaak voelen wat we niet dachten te kunnen voelen: hoop die pijn doet. Wachten op een man die misschien nooit meer jouw drempel overschrijdt.
Liefde zonder retourticket
Zal hij echt terugkomen? En als dat zo is, wie zal er dan door die deur lopen? Zal hij het nog steeds zijn? Zullen wij het nog steeds zijn? Of zullen we verdwalen in de versies van onszelf die in de tussentijd zijn veranderd?
Ik begon me af te vragen: Wat verwacht ik eigenlijk? Om zich te verontschuldigen? Om mij te omhelzen en te vertellen dat hij ongelijk had? En hoezeer ik ook naar zijn woorden hunkerde, een deel van mij wist dat bepaalde afwijkingen definitief waren.
Liefde is geen snelweg waar je altijd terug kunt keren. Sommige verhalen hebben geen retourticket; er is alleen een aankomst of vertrek.
Hoe zit het met mij?
Toen ik op de bank lag en naar het plafond keek, stond ik mezelf eindelijk toe iets te vragen dat ik nog niet eerder had durven vragen: Wat als het daar niet om gaat, komt hij dan terug? Wat als het erop aankomt, wil ik het dan terug?
Het besef was pijnlijk. Als hij terugkwam, zou ze alles wat hij had verbrijzeld opnieuw moeten opbouwen: alle illusies, alle gebroken gesprekken en gebroken beloften. Maar tegelijkertijd wist ik dat als hij niet terugkwam, ik maar één ding te doen had: mezelf.
Een liefde die ik niet meer zal lenen
Die avond besefte ik iets belangrijks. Ik zal niet langer stukjes van mijn geluk lenen in ruil voor kruimels hoop. Ik ga niet wachten op iemand die mij midden in een verhaal achterlaat waarin ik de hoofdrol zou spelen.
Liefde is geen hotel met open deuren waar mensen kunnen komen en gaan wanneer ze willen. Liefde is thuis – en thuis is nooit een tijdelijk toevluchtsoord.
Als hij niet terugkomt...
Als hij niet terugkomt, kan ik de pijn misschien nog een tijdje voelen - want liefde verdwijnt niet zomaar van de ene op de andere dag. Maar het zal niet voor altijd pijn doen. Ik heb geleerd dat het einde niet altijd een nederlaag is. Soms is het nog maar het begin van het verhaal dat je zelf schrijft.
Die ochtend trok ik zijn shirt uit de stoel. Niet uit woede, maar uit eigenliefde.
