Inleiding: Hoe vaak heb je geleerd dat stilte kracht toont? Ja, als iemand je pijn doet, moet je reactie stil, waardig, bijna heroïsch zijn? Maar wat als ik je vertel dat dat niet altijd klopt? Dat je niet altijd de ‘grotere man’ hoeft te zijn als je hart over de rand van de pijn bonst. Dat je het recht hebt om te vechten, te schreeuwen en respect te eisen. Dit is misschien een nieuwe gedachte voor je, maar... probeer het eens. Geef je woede een stem, geef je pijn een vorm.
Het leven overtuigt ons ervan dat we voortdurend de vrede moeten bewaren. ‘Niet reageren,’ zeiden ze. ‘Wees een beter mens’, bleven ze herhalen, alsof dat de enige manier was om je waarde te behouden. Maar er is iets vreselijk mis met dit bericht. Stilte is niet altijd een deugd, vooral niet als je gevoelens vertrapt worden. Als iemand je grenzen overschrijdt, sta dan op. Geen opeengeklemde tanden meer, niet meer toegeven aan ‘vrede’. Genoeg is genoeg.
We bevinden ons vaak in situaties in het leven waarin van ons wordt verwacht dat we dingen voorbij laten glijden, zoals water over een steen. ‘Ach, wat ga je doen,’ zeggen ze. "We maken allemaal fouten." Maar wie gaf hen het recht om te beslissen wanneer mijn pijn gerechtvaardigd is? Waarom zou ik mezelf altijd in de rol plaatsen van degene die alles verslindt, terwijl anderen genieten van de troost van mijn stilte?
Als iemand je pijn doet, verdien je het om je stem boven beleefdheid te stellen. Soms is het prima om vriendelijkheid in te ruilen voor hardheid als je een grens stelt. Waarom? Omdat er niet over jouw waardigheid kan worden onderhandeld. De ‘grotere man’ zijn kan extreem uitputtend zijn als er van je wordt verwacht dat je voortdurend geeft en voortdurend vergeeft. Neem even de tijd en denk na: is het het waard?
Ik herinner me het moment waarop ik voor het eerst besloot deze vicieuze cirkel te doorbreken. Het was bijna bevrijdend. Mijn stem, die voorheen ergens diep in mij opgesloten zat, vond plotseling zijn weg. En hij was niet stil. Het was krachtig omdat het de pijn uitdrukte die zich in de loop der jaren had opgehoopt. Misschien was mijn reactie te rauw, te intens voor iemand die gewoon weer een van mijn stille "het is oké, maak je geen zorgen" verwachtte. Maar het klopte niet. En ik had genoeg.
Begrijp me niet verkeerd: ik pleit niet voor voortdurende conflicten of woede-uitbarstingen. Verre van dat. Maar mijn punt is dat je het niet verdient om altijd die persoon te zijn die dingen onder het tapijt veegt terwijl jij van binnen kookt. Je verdient het om gehoord te worden. Je verdient het om je hart en je ziel te beschermen, zelfs als dit betekent dat je op een dag als een ‘slecht persoon’ zult worden gezien in de ogen van degenen die door de waarheid gekwetst zijn.
Vaak heb ik erover nagedacht wat er zou zijn gebeurd als ik had gezwegen. Zou het makkelijker zijn? Zou je meer vrienden houden? Misschien. Maar de vriendschappen die alleen maar overleefden omdat ik de hele tijd de betere persoon speelde, waren geen vriendschappen die ik wilde behouden. Het waren giftige relaties waarbij de ene persoon voortdurend nam en de ander gaf. Er is niets mis met wederzijdse vergeving, maar als iemand herhaaldelijk op je voeten is gaan staan, heeft het geen zin te wachten op een verontschuldiging die nooit komt.
Daarom zeg ik je: als je gekwetst bent, kies dan niet altijd de makkelijke uitweg. Soms is het moeilijker om te schreeuwen, je tanden te laten zien, maar dat is je goed recht. Laat ze je waardigheid niet wegnemen onder het mom van ‘vrede’. Jij bent belangrijk. Je grenzen zijn belangrijk. En als dat een beetje chaos vergt, dan zij het zo.
Dus de volgende keer dat iemand je over de rand duwt, speel dan niet altijd in stilte de held. Geef uw mening, schreeuw de uwe. Want soms, als je de ‘hogere weg’ afwijst, vind je pas echt je eigen weg.
