'Wie zou hier eigenlijk midden augustus komen?' Vroeg ik mezelf bijna spottend af op weg naar het kleine stadje Lauscha, ergens verscholen in het hart van het Thüringer Woud. Met onze Ford reden we richting het land van de kerstman, de plek waar volgens oude stoffige spreekwoorden de eerste kerst "bunka" vandaan komt. Ja, juist degenen die je elk jaar in december een paar dozijn in je kerstboom legt.
Samengevoegd21 augustus 2015
Artikelen4
Na 18 maanden reizen in Azië kwamen we uiteindelijk tot de conclusie dat er geen hulp voor ons was. We kunnen simpelweg niet zonder rugzak, camera en ronddwalen in het onbekende. We praten graag, we schrijven zelfs liever. Wij houden van watermeloenen. Overal.
"Michael Jackson heeft ook onze teddybeer besteld", zei een vriendelijke jongedame en zette een grote knuffel op een stoel met een lange houten tafel. "Allemaal met de hand gemaakt, sommige op bestelling gemaakt en allemaal met veel liefde gemaakt."
Het kon me niet schelen. We vonden namelijk een open plek met echte wilde bosbessen en vielen ze aan. De zon scheen door de pijnbomen, het rook naar mos en naalden, het was er vredig en stil. We hebben allebei slaw, slaw en bosbessenslaw. En hoewel we naar de ontmoeting kwamen met de aardige directeur van de plaatselijke bergbaan met paars om de mond, zoals ik al zei, kon het me even niet schelen. Er bestaat niet zoiets als echte Duitse wilde bosbessen.
Na 18 maanden reizen door Azië zijn we een beetje vergeten wat het betekent om punctueel en precies te zijn en vooral alles met een gezonde mate van nauwkeurigheid te benaderen. Nou, niets daarvoor. Vandaag zorgde mevrouw Duitsland ervoor dat we een klap kregen die naar dit alles rook.