Als we 'tot ziens' zeggen, nemen we niet alleen afscheid van een persoon, een plaats of een droom. We nemen ook afscheid van het deel van onszelf dat verbonden was met wat we verliezen. Het kan beangstigend zijn, alsof je een stukje van je ziel verliest. Maar juist in dit verlies schuilt het potentieel voor iets nieuws, onbekends, maar uiterst waardevol. Elk afscheid is alsof we door een deur stappen die ons naar een nieuwe wereld van kansen leidt, als we maar bereid zijn verder te kijken dan de pijn.

Waarom is het zo moeilijk om ‘nee’ te zeggen? Stel jij grenzen?