Zoveel huwelijken als er geheimen zijn om ze succesvol te houden.
Lees de bekentenis van een vrouw na een scheiding, waarin ze besloot te delen wat haar huwelijk verwoestte.
Ik zet mijn kinderen altijd op de eerste plaats
Het is gemakkelijk om van je kinderen te houden. Het kost weinig moeite en ze houden hoe dan ook van je. De wet is echter slechts een klein contrast: het is een baan. En als ik me slecht voelde in mijn relatie, ging ik wandelen of naar het theater met de kinderen. Ik plande deze avonturen vaak voor als ik wist dat mijn man niet kon gaan (of mijn humeur bederven). Ik bleef tegen mezelf zeggen: het is oké, hij werkt toch, en op de een of andere manier had ik altijd het gevoel dat ik niet echt op gezinsuitstapjes wilde gaan.
Ik besloot het grootste deel van de nacht in de kinderkamer te slapen, mijn man de schuld te geven dat hij veel snurkte, en hem wat rust te gunnen, aangezien de kinderen toch een paar keer per nacht onze kamer binnenkomen, op zoek naar iets of ze zijn bang alleen slapen. Daardoor kregen we amper een uur per dag om alleen te zijn en brachten we geen nacht door zonder de kinderen. Nou ja, misschien een keer per jaar op ons jubileum.
Ik heb geen grenzen getrokken of gesteld voor mijn ouders
Ze waren vaak bij ons, vaak kwamen ze onaangekondigd en kwamen vrij het huis binnen. Ze "hielpen" me in huis en deden dingen die we ze niet hadden gevraagd, zoals de was uit de wasmachine halen en in de droger stoppen (op de verkeerde manier natuurlijk). We gingen met hen op vakantie. Ze zou onze kinderen voor ons heropvoeden. Mijn eigen angsten remden me af om grenzen en gedragsregels voor mijn ouders te stellen. Mijn man trouwde letterlijk in mijn hele familie.
We hadden zelden seks... en ik werd vies
Ik dacht dat liefde eerlijkheid was, maar we weten allemaal dat de waarheid pijn doet. Toen we ons op ons gemak begonnen te voelen in onze relatie en we "thuis" werden (lees: lui werden), was ik te moe voor actie. En als hij iets deed, viel ik hem constant aan: "Dus waarom deed je dat?"
In plaats van hem te helpen zijn ego op te bouwen, vernederde ik hem. Ik heb hem vaak gezegd dat zijn baan niets waard is en dat hij zeker naar zijn werk gaat om naar zijn magere collega's te kijken (ik had overgewicht). Ik bleef hem de schuld geven dat hij alles verkeerd deed, maar eerlijk gezegd was zijn enige "fout" dat hij de dingen niet op mijn manier deed. Ik praatte tegen hem als een kind. Ik controleerde de gezinsfinanciën en imiteerde al zijn roekeloze uitgaven.
In de slaapkamer - je had het door - deed hij alles verkeerd en ik schaamde me niet om het hem te vertellen. Toen ons huwelijk op de klippen liep, was ik constant op zoek naar fouten om mijn superioriteit te rechtvaardigen. Aan het einde van de dag voelde ik niet langer het respect voor hem dat ik hem toonde.
Ik nam niet de moeite om op de juiste manier te vechten
Ik weet dat het raar klinkt om te zeggen dat er een "juiste" manier is om te vechten, maar geloof me, die is er! Ik had de neiging om de rust in ons gezin te bewaren door mijn mond te houden als ik echt ergens mee zat, maar dat deed ik natuurlijk niet. Zoals je je kunt voorstellen, groeiden alle kleine dingen die me gek maakten uit tot een enorme bal van woede die af en toe veranderde in een enorme, echt angstaanjagende aanval. Nu ik terugkijk, was ik in die afleveringen duidelijk gewoon een enge teef!
Ik schrijf dit in de hoop mijn nu ex-man op de een of andere manier weer in mijn leven te brengen. En ik vraag hem om vergeving. Ik schrijf dit omdat ik niet kan geloven hoe lang ik mijn hoofd in het zand heb begraven. Ik hoop dat door mijn verhaal andere vrouwen op zijn minst een beetje zullen begrijpen hoe wij vrouwen ons gezin kunnen vernietigen. En hoewel ik nog steeds van streek ben dat mijn man besloot zijn problemen op te lossen in het bed van een andere vrouw, geef ik nog steeds toe dat mijn gedrag hem daar ook naartoe heeft geduwd!
