Het is niet gemakkelijk voor de jongeren van vandaag. Nou, eerlijk gezegd hebben ze dat nooit gedaan. Zodra hun toekomst wordt bedreigd door oorlog, ten tweede door armoede, ten derde door een economische crisis... De strijd om de toekomst verplaatst zich gewoon naar andere slagvelden. Tegenwoordig zijn dit in de meeste westerse en ontwikkelde landen uitzendbureaus, terwijl het in veel landen nog steeds velden en echte slagvelden zijn. Maar als we terugkeren naar het westen. Het resultaat van de crisis is de opkomst van 'Mama hotels', zoals blijkt uit de documentairefoto's van Damon Casarez.
Damon Casarez iz Los Angelesa je tudi sam moderen suženj, suženj nenasitnega kapitalizma, ki na subtilen in latenten način podjarmlja jonge mensen, wat wel izobražujejo. Še posebej v Amerika, waar zij zijn študentska posojila ameriških fantov grob, namesto luč na koncu tunela. Ja, luč že mogoče, a od vlaka, ne konca tunela. Ker Casarezu, fotografu po profesiji, po končani fakulteti ni uspelo na bojnem polju, kjer namesto orožja rožljajo cekini, se je moral skrušen, ponižan in obubožan naar huis terugkeren, z dolgom, ki bo še dolgo nad njim visel ko Damoklejev meč.
LEES VERDER: Geweldige schilderklassiekers in een digitale gedaante
Tudi pri nas ni situacija nič kaj bolj roze, zato ni čudno, da od leta 2011 kar 85% odstotkov mladih do 30. leta živi pri starših. In prav take, sicer iz šestnajstih ameriških držav, je v svoj fotografski projekt Boomerang kids vključil Casarez. Mlade, ki so bili gedwongen ostati doma ali pa se tja vrniti, ker jih kljub izobrazbi turbo kapitalizem ni sprejel medse. Njegovo zamisel je pobrala revija NYT Magazine, ko je bil v isti situaciji kot njegovi portretiranci. Te pa ni predstavil skozi klasične portrete pač pa skozi dokumentarno fotografijo s čimer je lahko ujel ne samo bit osebka ampak bit generacije, ki jo je sistemski pohlep degradiral do stopnje, da mora pri najbolj plodnih letih še enkrat skozi čas jeugd in infantilizma, čeravno je že zdavnaj postala zrela za samostojno življenje.
