Waarom lijken mensen op bepaalde momenten in hun leven weg te gaan? Of misschien ben jij degene die ze viert? Wanneer is het geduld op? Wanneer stop je eindelijk met het geven van tweede kansen?
Ons is geleerd dat we moeten volharden, dat we moeten vergeven en dat we relaties moeten onderhouden, wat er ook gebeurt. Maar is dit wel de juiste weg?
Wat als bepaalde mensen je leegzuigen? Wat als ze je niet respecteren? Wat als je leven beter wordt zonder hen? Moet je echt nog steeds de deur voor hen openhouden?
Het antwoord is simpel: NEE!
Ik zal me niet langer verontschuldigen voor het feit dat ik voor mezelf heb gekozen. Ik zal niet langer investeren in relaties die een last voor mij zijn. Je mag gaan. Je kunt gaan. Ik zal je niet tegenhouden. Ga, zo snel mogelijk!
Beslissingen die niet gemakkelijk zijn, maar wel noodzakelijk
Ik heb te veel tijd doorgebracht in kringen waar mensen mij als vanzelfsprekend beschouwden. Ik was er toen ze me nodig hadden, ik luisterde naar hun problemen en steunde hun wensen. Maar toen ik hetzelfde nodig had, was er stilte. Mensen zijn in staat om te accepteren, zolang je ze maar geeft. Maar als je grenzen stelt, doet dat hen pijn.
Het gaat niet om boosheid. Het gaat niet om wraak. Het gaat over bevrijding.
Ze overtuigden mij ervan dat ik geduld moest hebben, dat ik het moest begrijpen en dat ik moest toegeven. Maar wie geeft zich aan mij over? Wie vraagt wat ik nodig heb? Wie doet er moeite om mijn gevoelens te begrijpen?
Het antwoord is pijnlijk duidelijk: slechts een paar.
Dus besloot ik: niet meer.
Ik zal niet langer therapeut spelen voor mensen die niet naar mij luisteren. Ik zal geen relaties meer onderhouden alleen omdat ze een geschiedenis hebben. Ik zal geen ruimte meer geven aan degenen die mij terugtrekken in mijn leven.
Ik besloot verder te gaan. En als dat betekent dat ik de deur achter me moet sluiten, dan moet die op slot.
Ik zal niet langer toestaan dat mensen misbruik van mij maken.
Jarenlang was ik degene die altijd ja zei. Hulp nodig? Natuurlijk. Advies nodig? Ik ben hier. Heb je een slechte dag? Vertel me er alles over.
Maar waar ben je als ik je nodig heb?
Ik besefte dat sommige mensen in mijn leven misbruik maakten van mijn vriendelijkheid. Ze kwamen niet terug. Ze hebben het gewoon meegenomen. En ik liet ze.
Nu weet ik dat mijn tijd niet gratis is. Mijn energie is niet oneindig. Als ik niet belangrijk genoeg voor je ben om je mij überhaupt te herinneren, dan hoef ik jouw lasten niet meer te dragen.
Ik kan diezelfde argumenten en excuses niet meer verdragen.
Hoe vaak heb je gehoord: Sorry, het zal niet meer gebeuren? Hoe vaak heb je geloofd dat mensen zouden veranderen? De waarheid is simpel: mensen veranderen hun patronen niet als het niet nodig is.
Als iemand je voor de vijfde keer teleurstelt, is dat geen ongelukkige samenloop van omstandigheden - het is zijn beslissing. Als iemand jouw grenzen niet respecteert, is dat geen misverstand - dit is respectloos.
Ik wacht niet langer tot je verandert. Als je steeds opnieuw herinnerd moet worden aan elementair respect, zul je nooit respect tonen.
Het verschil tussen meningen en waarden is te groot
Wij hebben misschien een verschillende muzieksmaak. Je mag mijn favoriete film niet leuk vinden. Wij kunnen verschillende hobby's hebben. Maar als jouw 'mening' betekent dat je andere mensen niet respecteert, dan is het niet langer een kwestie van verschil - dan is het een probleem van jouw moraal.
Ik zal mijn tijd niet verspillen aan mensen die wreedheid, haat en onwetendheid propageren. Ik zal je geen elementaire menselijke fatsoensregels leren. Als je het niet hebt, wil ik niets met je te maken hebben.
Als er geen vonk meer is in onze relatie, dan is het voorbij.
Soms onderhouden we relaties enkel en alleen vanwege ons gedeelde verleden. Maar hoe zit het met het heden? Hoe zit het met de toekomst?
Als we niet meer uitkijken naar onze gesprekken, als we elkaar alleen nog maar uit gewoonte ontmoeten, als er geen nieuwsgierigheid en gelach meer is – waarom blijven we dan überhaupt doorgaan? Ik wil niet in het verleden leven. Als onze tijd om is, gaan we ieder ons eigen weg.
Ik zal niet langer bang zijn om eerlijk te zijn.
Vroeger zocht ik altijd naar de juiste woorden, probeerde ik niemand te kwetsen en verzachtte ik de waarheid. Maar waarom? Waarom zou ik zuinig zijn met woorden als ik degene ben die lijdt?
Als iemand zich slecht gedraagt, zal ik het hem of haar vertellen. Als ik het gevoel heb dat er misbruik van mij wordt gemaakt, zal ik dat duidelijk maken. En als iemand zich hierdoor beledigd voelt, is dat niet mijn probleem, maar dat van hen.
Ik verdien vrede.
Toen ik mezelf begon te bevrijden van giftige relaties, merkte ik iets ongelooflijks: mijn leven werd gemakkelijker. Minder stress. Maak je minder zorgen. Meer energie. Meer vreugde. Waarom zou ik moeite doen voor iets dat mij toch niets oplevert?
Sommige relaties lopen gewoon stuk.
Soms verhuizen mensen niet met opzet. Wij groeien gewoon in verschillende richtingen. Ik begon een nieuw hoofdstuk, jij bleef in het oude. En dat is prima. Er is niets mis mee om ieder onze eigen weg te gaan. Ik zal je niet vragen om te blijven. En ik zal mezelf niet dwingen om door te zetten.
Dit is geen egoïsme – dit is eigenliefde.
Dit is geen wraak. Dit is persoonlijke groei. Dit is geen eenzaamheid. Dat is vrijheid. Dit is geen kilheid. Het is een keuze – de keuze voor een leven zonder onnodige lasten.
