Mode

Tegen het einde van mijn studie vroeg ik mij, ondanks mijn eindeloze liefde voor design, serieus af of ik wel ontwerper wilde worden, omdat de manier waarop de mode-industrie werkt mij helemaal niet nauw aan het hart ligt. Iets dwong mij om door te zetten, andere manieren te vinden om dingen te doen en mensen hiervan bewust te maken. Ik wil sociaal verantwoorde, lokale en duurzame kleding maken. Ik wil mezelf niet definiëren in termen van het seizoen, het doel of de doelgroep van de kleding. Bij het maken van mijn collecties vertrek ik altijd vanuit mezelf en vanuit mijn persoonlijke leven.

Tijdens de vorige staat had bijna elke huisvrouw een naaimachine in huis, zo niet meer. Moeders maakten kleding voor ons, dekens, kersttafelkleden, geruite keukengordijnen, en wij, als kleine kinderen, volgden zorgvuldig elke beweging terwijl ze achter de naaimachines zaten. Minstens één keer per week droeg een van de gezinsleden iets nieuws en benijdenswaardigs van de buurman. De fascinatie voor het feit dat een individu een functioneel kledingstuk kan creëren, is tot op de dag van vandaag gebleven. Natuurlijk hebben we in de eerste plaats allemaal geprobeerd kleding voor Barbies te ontwerpen.

Ik ben opgegroeid in een creatieve omgeving waar zowel mijn vader als mijn grootvader kleermakers zijn. Ik heb mijn bachelorstudie textiel- en kledingontwerp voltooid aan de Faculteit Wetenschappen en Technologie. In mijn ontwerpaanpak verweef ik graag traditie met moderne technologie. Ik ben geen onbekende in lasersnijden, gedurfde vormen en het verweven van verschillende materialen. Ik heb mijn werken al op talloze tentoonstellingen in binnen- en buitenland gepresenteerd en heb voor bijzondere prestaties erkenning gekregen van de Universiteit van Ljubljana. In september 2016 begin ik met de studie damesmode aan het Royal College of Art in Londen, waar ik ben aangenomen voor een masterdiploma.