Het leven was makkelijker toen jij hier was.

Ken je dat gevoel? Je wordt 's ochtends wakker en vergeet even dat die persoon niet meer naast je ligt. Of je pakt de telefoon om het nieuws te vertellen, en dan herinner je je dat... Je eerste reactie is nog steeds om hem of haar te bellen - haar, hem of jou.

Toen jij hier was, was alles duidelijk.

Elk probleem had een oplossing, omdat we die samen vonden. Elke pijn was draaglijk, omdat jij er voor me was tot het voorbij was. Elke beslissing was makkelijker, omdat ik iemand had die me door en door kende.

Je waarschuwde mij voor mensen die doen alsof. Je zag de leugens die ik niet wilde zien. Je zei altijd: "Vertrouw niet te snel. Geef je hart niet zomaar aan iemand die aardig is."

Maar ik was boos. Ik vond je te achterdochtig, te voorzichtig. Pas nu begrijp ik dat je me alleen maar beschermde tegen een wereld die jij beter kent dan ik.

Bij jou voelde ik mij onverschrokken.

Niet omdat ik dapper was, maar omdat ik wist: als ik val, ben jij er. Als ik struikel, vang jij me op. Hoe kan ik nu onbevreesd zijn, nu jij er niet meer bent?

Ik was van je afhankelijk, zonder dat ik het wist.

Terwijl jij me onafhankelijkheid leerde, werd ik afhankelijk van jouw advies. Terwijl jij me leerde dat ik niemand nodig heb om gelukkig te zijn, Ik had je voor alles nodig.Voor elke glimlach, elke beslissing, elke ochtend.

Ik weet niet hoe ik een beslissing moet nemen zonder jouw mening. Ik weet niet of ik de persoon kan vertrouwen, want er is niemand die me de waarheid vertelt. Ik weet niet of ik het juiste doe, want er is niemand die me op mijn fouten wijst. Jij was mijn kompas.. Nu voel ik me verloren.

Je bent vergeten mij voor te bereiden op een leven zonder jou.

Je beloofde dat het altijd goed met me zou komen. Je geloofde meer in mij dan ik in mezelf. Maar je vergat het me te vertellen, Hoe kan ik oké zijn als jij er niet bent?.

Je leerde me vliegen, maar je vergat me te leren landen. Je gaf me vleugels, maar geen grond. Nu sta ik hier en Ik weet niet of ik het weet. Om zonder jouw leiding te lopen. Ik weet niet of ik gelukkig kan zijn zonder jouw glimlach. Ik weet niet of ik mezelf kan zijn zonder jou.

De wereld blijft hetzelfde

Dezelfde muziek waar we samen naar luisterden. Dezelfde plekken waar we naartoe wandelden. Dezelfde verhalen die je zo graag hoorde. Dezelfde momenten van de dag waarop je me altijd belde.

De wereld bleef hetzelfde, maar alleen ik veranderde. Dingen, die mij gelukkig maakte, doet mij nu pijnDe plekken waar ik gelukkig was, doen nu pijn. Zelfs mijn glimlach doet pijn, omdat ik weet dat je hem niet meer kunt zien.

Mensen zeggen tegen me: "Tijd heelt alle wonden." Hoe kan ik ze vertellen dat ik je niet wil vergeten? Dat ik niet "over je heen wil komen" zoals een verkoudheid? Dat een deel van mij met je is meegegaan en nooit meer terugkomt?

Ik hoor nog steeds je stem.

Op moeilijke momenten hoor ik nog steeds je stem: "Je kunt het." Als ik bang ben, hoor ik: "Je bent dapper." Als ik aan mezelf twijfel, hoor ik: "Ik geloof in je."

Misschien is dit wat je wilde – om voor altijd een deel van jou te worden. Dat ik je woorden niet vergeet, ook als je er niet meer bent. Dat ik je liefde mag blijven dragen, ook als ik je niet meer kan omhelzen.

Het verhaal eindigt hier niet.

Ik zal niet blijven hangen in de pijn. Ik zal een manier vinden om verder te leven – niet zonder jou, maar met jou in mijn hart. Ik zal leren om beslissingen te nemen, maar ik zal nog steeds luisteren naar jouw stem in mij.

Ik zal leren mensen te vertrouwen, maar ik zal uw waarschuwingen in gedachten houden. Ik zal leren om gelukkig te zijn, want ik weet dat ik dat wil..

Jij hebt mij geleerd van mezelf te houden.

Nu moet ik leren leven met die liefde, zelfs als jij er niet meer bent om me eraan te herinneren. Dat is de moeilijkste les die je me hebt nagelaten. Het mooiste geschenk is tegelijkertijd de wetenschap dat ik liefde waardig ben. Zelfs die van jou, die nooit zal eindigen.

Bedankt dat je mij hebt geleerd sterk te zijn.