Mensen komen ons leven binnen, vaak heel plotseling, en verlaten het net zo plotseling. Sommigen van ons vinden het erg jammer, omdat we dachten dat er geen dag zou zijn waarop we niet rondhingen. Dit is echter niet het einde van de wereld. Ze maken geen deel meer uit van je leven en je moet dat als een goede zaak beschouwen. Als het het waard was, zou het blijven duren. Naarmate we ouder worden, laten we steeds minder mensen toe in ons leven. Waarom is dat prima?
Hoe ouder we worden, hoe minder bereid we zijn om bepaalde dingen te verdragen. Als we jong zijn, hebben we vaak de wens om met iedereen vrienden te zijn. We maken ons te veel zorgen over wat anderen van ons denken. Misschien hebben we iets gedaan wat we op die leeftijd waarschijnlijk niet hadden durven doen, gewoon om geaccepteerd te worden. Dit leidde echter tot slechte vriendschappen. We begrepen de waarschuwingssignalen niet of waren niet gewend ze te herkennen, dus we zagen niet dat anderen ons ‘vertrappelden’. Naarmate we ouder worden, zijn we steeds minder bereid bepaalde dingen te verdragen. We hebben geen tijd meer voor onvolwassen onzin, ook al betekent dit dat we geen mensen meer zullen zien met wie we vroeger veel tijd doorbrachten. We brengen liever tijd alleen door dan met iemand die ons eenzaam doet voelen.
Hoe ouder we worden, hoe minder we ons zorgen maken over nieuwe vriendschappen. We hebben een punt bereikt waarop nieuwe vriendschappen niet langer op je prioriteitenlijst staan. Niet eens in de buurt. Inmiddels is al duidelijk geworden wie de mensen zijn die altijd bij ons zijn. Maar dat betekent niet dat we geen aardige mensen zijn. We praten met mensen, gaan met ze om, doen allerlei leuke activiteiten met ze, maar we laten ze niet binnen. We vertrouwen ze onze geheimen niet toe. We laten ze niet zien wanneer we kwetsbaar zijn. We zijn al lang voorbij het punt waarop we een nieuwe beste vriend nodig hebben. Zelfs als we geen goede verstandhouding hebben met de vriend waarvan we dachten dat die het beste voor ons was, maakt het ons gewoon niets meer uit. Nee, we zijn niet pessimistisch of depressief. Daar hebben we gewoon geen tijd voor, omdat we dat besloten hebben. En dat is helemaal prima.
Hoe ouder we worden, hoe minder we mensen vertrouwen. We waren verrast om te zien hoe gemakkelijk mensen ons verlaten. Mensen waarvan we dachten dat ze goed waren en er altijd zouden zijn. De weg om onze ogen te openen was wreed. Daarom hebben wij een stap gezet. Daarom hebben we zo'n dikke huid dat het ons niet langer kan schelen wat anderen van ons denken. De beste mensen zijn nog steeds bij ons en we respecteren hun mening, en zij respecteren de onze. Zij zijn belangrijk. Alle anderen... Ah, gelukkig zijn ze vertrokken.
Hoe ouder we worden, hoe minder bereid we zijn om anderen boven onszelf te stellen. Wanneer we stoppen met ons zorgen te maken over andere mensen en van onszelf gaan houden, beginnen de dingen ten goede te veranderen. We stoppen met dingen te doen om anderen te plezieren en doen dingen die ons plezieren. Veel vriendschappen zijn vanwege dit simpele feit ‘uitgebroken’. Zodra we niet meer toestaan dat anderen ons slecht behandelen (bijvoorbeeld: er alleen zijn als het hen uitkomt), vindt een ruime meerderheid van ons dat we niet langer nuttig zijn. We beginnen te verbeteren. Van binnenuit. Op alle mogelijke manieren. We worden een persoon die echt weet wat hij wil. En dit zijn zeker geen mensen die ons bij elke stap zullen tegenhouden en op alle mogelijke manieren misbruik van ons zullen maken.
