In de moderne wereld, waar alles in een ongelooflijk snel tempo gebeurt, lopen we constant op de rand van mislukking, terwijl we proberen onze dromen te realiseren terwijl we onze geestelijke gezondheid en stabiliteit behouden, zodat we niet opbranden.
En we lopen constant het gevaar dat ons dat overkomt. In de strijd om prestaties zijn we altijd gespannen, omdat we willen winnen.
In dit gevecht is tijd de grootste vijand en kunnen we het niet verslaan. Het ontgaat ons constant en spoort ons nog meer aan om te proberen zo slim mogelijk te organiseren, prioriteiten te stellen, productief te zijn. En hopelijk slagen we erin om op zijn minst een beetje van de ongrijpbare tijd te benutten om te ontspannen en wat rust te voelen.
Maar zelfs in die vrede hebben we geen vrede, omdat we het gevoel hebben tijd te verspillen. We voelen ons schuldig omdat we rusten in plaats van iets nuttigs te doen.
Een van de meest uitdagende dingen is om te leren hoe we kunnen stoppen onze dagen te vullen met dingen die ons niet vervullen.
De waarheid is dat het niet uitmaakt in welke levensfase we ons momenteel bevinden, we hoeven niet alles te doen. We hoeven niet alles te begrijpen of te plannen. We hoeven niet alles te bereiken en alles te hebben. Het is oké om niet te weten waar ons carrièrepad ons naartoe brengt of wat we precies willen doen.
We zullen onze doelen niet eerder bereiken als we haast hebben, want dat zijn we verschuivingen vinden plaats wanneer we er klaar voor zijn. We moeten accepteren dat de dynamiek van leven en ontwikkeling verloopt volgens een of ander plan dat zelfs geen rekening houdt met onze ambities of angsten.
De tijd wint elk gevecht, dus het heeft geen zin om deze gevechten te voeren.
We haasten ons niet, want haasten versnelt de zaken niet, het brengt alleen maar stress en burn-out met zich mee. Het is voldoende om op koers te blijven en te proberen het juiste te doen op het moment dat we iets doen.
Gebeurtenissen zullen gebeuren, het leven zal je rust brengen, iets waarvoor we moeten vertragen.
Laten we langzaam gaan en alle gevoelens voelen, die we ergens onderweg hebben onderdrukt, en laten we luisteren naar het gezoem van de gedachten waarvoor we wegliepen.
Laten we vertragen voordat levensgebeurtenissen ons daartoe dwingen. We leven in ons eigen tempo, want de reis is van ons alleen en we kunnen langzamer reizen dan anderen.
We mogen genieten van de reis, en dat we soms niets anders doen dan genieten van de reis, zelfs als we niet in beweging zijn.
Er is veel moed voor nodig om elke dag diep adem te halen, 's nachts rustig te slapen, aanwezig te zijn bij wat er nu gebeurt.
