Je hebt mij meer geleerd dan ik ooit had verwacht. Dankzij jouw daden, niet jouw woorden, heb ik de wereld opgebouwd die ik nu met me meedraag. Geen uitleg, geen instructies. Gewoon zoals je was.
Onze relatie had geen behoefte aan moeilijke woorden, duidelijke statussen of vage beloftes. Hij was stil, maar toch compleet. Op de een of andere manier onuitsprekelijk. Je was er, zelfs toen je niets zei.. En juist daarin begon ik meer te begrijpen dan uit alle verklaringen bij elkaar. Niet omdat je mij iets wilt laten zien. Maar omdat je gewoon was wie je was.
Je hebt geen instructies gegeven. Je hebt het niet opgelost. Je volgde mij gewoon. En hier ervoer ik voor het eerst wat het betekent om zonder oordeel gezien te worden. Doordat jij geen druk op mij uitoefende, kreeg ik de ruimte om te worden wie ik ben. Niet vanwege jou. Voor mezelf – met jou. Door niets te vragen, heb je het maximale eruit gehaald.
Het was geen liefde in de klassieke zin van het woord.
Het was niet vurig en niet chaotisch. Het was geen sprookje. Maar ze had gelijk.. Familie. Rustig. Fundamenteel. Iets dat geen uitleg nodig heeft. Het zat in de manier waarop jij mij mijn eigen gang liet gaan. En hoe jij aan mijn zijde bleef toen ik viel. Niet als een redder. Als iemand die begrijpt dat mensen soms gewoon behoefte hebben aan iemand die naar ze kijkt, zelfs als ze verdrietig zijn.
Jouw gewoontes hebben zich langzaam maar zeker in mij genesteld.
Alles wat ik zag, heb ik pas opgemerkt toen jij weg was. Zoals ik de beker neerzet. In die pauze voor het antwoord. Op een manier waarop ik soms liever terugtreed dan uitleg geef. Je hebt mij niets afgenomen. Je hebt mij een deel van jezelf gegeven, dat langzaam met het mijne is samengesmolten.. Geen dwang. Geen enkel doel. Je bleef gewoon in mij, als een stille gewoonte die je nooit beseft totdat je hem mist.
Macht zonder theatrale middelen
Er was geen lawaai bij uw stroomvoorziening. Je bleef terwijl het makkelijker was om te vertrekken.. En dat was precies de les die ik nodig had: dat stabiliteit geen applaus nodig heeft. Dat liefde niet schreeuwt. En die beveiliging is niet opzichtig, maar betrouwbaar. Jouw aanwezigheid heeft mij laten zien dat je niet hoeft te winnen om genoeg te zijn. Je moet gewoon zijn: compleet, onvolmaakt, maar waarachtig.
Je hebt me niet gecorrigeerd. Je hebt me geholpen mezelf te vinden.
Toen ik in de war was, heb jij mij niet geleid. Je bent niet zomaar weggelopen. En juist daarom durfde ik te blijven. Jij hebt mij niet geleerd hoe ik moet leven. Jij hebt mij laten zien dat ik mijn eigen leven kan leiden.. En dat is het krachtigste geschenk dat een mens aan een ander kan geven. Niet gebiedend. Geen instructies. Gewoon een ruimte waar ik kan ademen, groeien, vallen, terugkomen – en mezelf kan blijven.
Je bent gebleven, ook al ben je er niet meer.
Jouw stille aanwezigheid resoneert nog steeds in mij. Niet als nostalgie. Niet zoals een wond. Als iets waardevols dat zijn sporen heeft nagelaten. Ik loop vooruit. Alleen, maar niet leeg. Omdat ik iets heb dat geen naam heeft – en toch weet ik dat het van jou is.
Jij bent geen verhaal dat moet eindigen. Jij bent het deel van mij dat spreekt, zelfs als alles stilvalt.
