Hoe is het mogelijk dat je hier bent, maar ik je niet voel? Waarom verliezen je woorden hun gewicht, zelfs als ik ze hoor? Waarom verandert nabijheid in afstand, ook al is er geen stap tussen ons? Als je voor me staat, lijkt het alsof ik dwars door je heen kijk. Waar ben je gebleven, ook al ben je nooit weggeweest?
We worden wakker in hetzelfde bed, maar het gevoel van verbondenheid vervaagt. Je raakt me aan, het kan me niet schelen. Niet omdat ik niet van je hou, maar omdat er een leegte tussen onze aanrakingen verborgen zit die je niet meer kunt vullen.
Je keek me ooit aan en ik wist dat je me zag. Vandaag kijken we langs elkaar heen, alsof we op zoek zijn naar iets dat we hebben achtergelaten.
Ik mis je lichaam niet. Ik mis het gevoel dat jij mijn gesprekspartner bent. Dat je mijn bondgenoot bent. Dat je degene bent die me echt begrijpt voordat ik ook maar één gedachte heb uitgesproken. Nu zitten we naast elkaar als vreemden. Ik vertel je over mijn dag en jij knikt, je luistert niet.
Je antwoordt, zonder interesse, zonder vragen. Ik zit naast je en schreeuw inwendig om je aandacht. Niet na complimenten. Niet met grote woorden. Gewoon met het gevoel dat je hier bent – bij me, niet alleen naast me.
Aanrakingen zonder betekenis
Ooit hield je mijn hand vast alsof ik iets kostbaars was. Vandaag houd je mijn hand niet meer vast. Je bent er gewoon. De kus die we uitwisselen voor het slapengaan is een vast onderdeel geworden van ons lijstje.
En het wordt elke keer moeilijker. Omdat ik weet hoe het vroeger was. Jouw omhelzing omhelst mij niet meer., maar het glijdt over je schouders. Vroeger kende je me als je eigen adem. Vandaag vraag je me pas wat er mis is als ik me volledig in mezelf terugtrek.
We raakten in een ritme gevangen dat ons niet opmerkte. Alles wat we doen is goed. We koken, we verdelen de taken, we bespreken plannen. Maar tussen de regels door... Er zijn geen emoties meer. Het is gewoon samenwerking.. Geen verbinding meer.
Ik wil meer dan dat. Ik wil een blik die me vasthoudt. Een woord dat me raakt. Een moment dat blijft hangen. En ik weet dat jij het nog steeds bent – jij. Maar het is alsof je je hart inruilt voor een schema. Alles verloopt soepel, maar zonder een echte hartslag. Ik wil geen relatie die we in stand houden omdat "het zo goed is". Ik wil dat je me weer raakt met je ziel.
Vermoeidheid zonder woorden
Ik zoek geen drama. Ik heb geen uitleg nodig. Gewoon eerlijkheid. Even een momentje om me in de ogen te kijken en toe te geven dat ook jij iets voelt dat uit elkaar valt. Dat de stilte tussen ons je niet onverschillig laat. Dat je beseft hoe vaak Je gaat in je eigen gedachten op in plaats van bij mij te blijven. Ik mis de vonk. Ik mis die sfeer die we hadden toen alles nieuw was, maar niets kunstmatigs. En ik wil niet terug naar het begin – Ik wil doorgaan.Maar als je niet meer in dit verhaal voorkomt, wees dan moedig genoeg om dat toe te geven.
Ik weet dat je er nog bent. Maar waar ben je?
Ik mis je. Niet als je op je werk bent. Niet 's nachts als je slaapt. Ik mis je tijdens een zinTijdens een pauze in het gesprek. Tijdens de autorit, als we stil zijn. Dan voel ik het meest dat je er niet meer bent.
Misschien hebben we nog een kans. Maar niet als we zwijgen. Niet als we alleen maar proberen 'oké' te zijn. Niet als we een paar spelletjes spelen terwijl we onszelf verliezen.
Maar als je al weg bent, sta dan tenminste niet meer als een illusie voor me. Laat me je echt missen, niet in jouw aanwezigheid!
