Longyearbyen mag dan inderdaad een mysterieuze stad zijn, maar laten we u niet teleurstellen: het is geen oud oud geheim dat hen 'onsterfelijkheid' geeft.
Nee, het is hier voor de mensen bij wet verboden om te sterven – en dat allemaal vanwege het koude weer. Longyearbyen ligt op de Noorse archipel Spitsbergen, ergens halverwege tussen het vasteland van Noorwegen en de Noordpool. Het had een kleine stad moeten zijn een van 's werelds meest noordelijke nederzettingen, die gedurende enkele maanden van het jaar geen zonnestralen ziet.
Toen, enkele jaren geleden, buurtbewoners dat beseften ze ontleden geen lijken op de begraafplaats, werd in 1950 een wet van kracht die het sterven in deze stad verbood. En dit was niet overdreven: toen wetenschappers in 1918 de lichamen opgraven van mensen die stierven aan de grieppandemie, slaagden ze er 80 jaar later nog steeds in om levend ontdekken virus.
De bewoners, die dus hun hele leven op dit eiland hebben gewoond, ze kunnen hier niet begraven worden. Hoewel crematie ook mogelijk is, worden de meeste terminaal zieken vervoerd naar het vasteland van Noorwegen, waar ze de rest van hun dagen doorbrengen.
Jan Christian Meyer van de Noorse Universiteit voor Wetenschap en Technologie zei: "Als je bijna dood bent, zullen we er alles aan doen om je aan land te brengen."
Op dit eiland is het net zo er zijn niet veel geboorten. Hoewel ze een kleiner ziekenhuis hebben, worden aanstaande moeders aangemoedigd om naar het vasteland van Noorwegen te vliegen en daar te bevallen.
Anders ook binnen Groot Brittanië er is een plek waar je volgens de wet niet mag sterven - parlement.
