Een ongemakkelijk woord op het verkeerde moment kan pijn veroorzaken. Realiseren we ons wel hoe vaak we anderen onbedoeld pijn doen?
Wij mensen zijn ingewikkeld. We zijn geweldig, buitengewoon, dynamisch, maar tegelijkertijd extreem veeleisend. Het is moeilijk voor iemand om volledig lief te hebben, het is moeilijk om je best te doen, het is moeilijk om te behagen, en het is nog moeilijker om anderen te beschermen. En het gaat niet alleen om degenen die het dichtst bij je staan, maar om alle mensen die onze dagen vullen.
Soms voelt het alsof het liefhebben en zorgen voor anderen is alsof je door oceanen van eierschalen loopt - elke kleine beweging het veroorzaakt opnieuw een knal, ook al werd dit gedaan met de bedoeling de kwetsbare schaal van de ander te beschermen.
De problemen die elke dag met zich meebrengen
Is het überhaupt mogelijk om een dag door te gaan zonder iemand pijn te doen? Misschien niet op een grote, voor de hand liggende manier, maar op een manier die hen tijdelijk afleidt of hun dag een beetje moeilijker maakt. Onze verhalen zijn met elkaar verweven en botsen met elkaar, soms uitmondend in een complete chaos. Hoe kunnen we ons überhaupt ontvouwen uit deze onvermijdelijke cyclus van zelf toegebrachte pijn?
Realisatie: ik ben niet perfect
Misschien begint dit proces met een simpele erkenning: Ik ben niet perfect. Mensen zeggen soms dingen die vreselijk, onbeleefd of zelfs gemeen zijn, zeggen vaak dingen die hun zaken niet aangaan, en zouden dan willen dat ze die onmiddellijk terug konden nemen.
Compassie kan er zijn, maar ook woede. Mensen kunnen tegelijkertijd volwassen en onvolwassen zijn en handelen vaak in strijd met hun beloften. Ze kunnen de oplossing zijn voor alle problemen, maar ook de oorzaak ervan. Ze proberen alles op te lossen, zelfs als hun hart irrationeel handelt en ze hun eigen emoties niet onder controle hebben.
Beperkte individuele aansprakelijkheid
Het is niet juist als iemand zichzelf voortdurend de schuld geeft, ook al lijkt het erop dat alles van hem afhangt. Niemand is het begin en waarschijnlijk ook niet het einde; het zijn gewoon mensen een klein deel van een lange, onvolledige reis. Ze maken fouten, en wat voor hen belangrijk lijkt, is voor anderen misschien niet belangrijk. Zelfs als dat zo is, hebben mensen een verbazingwekkend vermogen tot vergeving, ondanks de pijn en teleurstellingen die ze ervaren.
Het belang van mededogen
Maar dat betekent niet dat je niet moet proberen zo attent en zorgzaam mogelijk te zijn. Pijn moet zoveel mogelijk worden vermeden. Maar de sleutel is om de waarheid te erkennen: mensen zullen zichzelf altijd pijn doen.
Het leven is onvoorspelbaar en mooi, maar ook vaak chaotisch en uit de hand gelopen. En dat is oké. Soms is het acceptabel dat iemand de controle een beetje verliest of struikelt. Het overkomt iedereen.
Kracht in imperfectie
Uiteindelijk moeten mensen het feit accepteren imperfectie is geen zwakte, maar de essentie van de mensheid. Iedereen zal op een gegeven moment anderen teleurstellen of pijn doen, maar het zijn deze momenten die ruimte geven voor groei, begrip en vergeving. Mensen zullen altijd heen en weer slingeren tussen fouten en buitengewone momenten van goedheid, en het is deze verwevenheid die ons echt maakt.
Door te erkennen dat fouten onvermijdelijk zijn, wordt het gemakkelijker om met meer compassie en openheid verder te gaan. Misschien zit het juist in deze acceptatie van fouten stroom, om zelfs in de donkerste tijden licht te vinden en de verbindingen te herstellen die ons bij elkaar houden.
