Een houten lepel is een van die voorwerpen die in de keuken bijna onopgemerkt blijven. Hij vraagt geen aandacht, valt niet op, maar is altijd bij de hand. In zijn eenvoud belichaamt hij warmte, huiselijkheid en traditie, terwijl hij tegelijkertijd een verrassend moderne vraag oproept: is het nog wel een geschikte keuze in een tijdperk van steriele oppervlakken, technologische materialen en een constante nadruk op hygiëne? Juist in dit contrast tussen emotie en rede schuilt zijn charme – en zijn dilemma.
