Hoe neemt een sterke vrouw afscheid? Met respect voor zichzelf!
persoonlijke groei
Als we van iemand houden, geloven we dat diegene iets betekent – en dat hij of zij een toekomst heeft. Maar het leven verloopt vaak niet volgens de regels die we ons voorstellen.
In een wereld waar snelheid belangrijker is dan gezondheid en 'zelfzorg' slechts een #hashtag op Instagram is, blijft Japan een mooie herinnering dat een lang en gezond leven niet het resultaat is van een wonderbaarlijk voedingssupplement, maar van dagelijkse keuzes. En die maken Japanners niet met moeite, maar met respect voor hun lichaam, hun omgeving en hun tijd – zonder stress, zonder pretenties. Terwijl de rest van de wereld productiviteit nastreeft, kiezen Japanners voor balans, natuur en rustige rituelen die hun dagen orde en betekenis geven.
Werd je vandaag moe wakker, ondanks dat je voldoende hebt geslapen? Geeft uw lichaam u 's ochtends een waarschuwing dat er iets mis is? Hoe zit het met de ziel? Is die rustig of juist vol onrust? Heb je er wel eens over nagedacht dat je misschien niet meer energie nodig hebt, maar meer balans?
Hoe vaak heb je van iemand gehouden die niet van jou hield? Hoe vaak heb je het geprobeerd, bewezen, gewacht en gehoopt? En wanneer heb je voor het laatst naar jezelf gekeken en jezelf afgevraagd: waarom doe ik dit? Waarom vecht ik voor iemand die niet van mij kan houden?
Heb je er ooit bij stilgestaan dat de liefde niet meer voor jou bestaat? Dat je teveel hebt meegemaakt, teveel hebt gezien, teveel hebt gekregen?
Je hebt mij meer geleerd dan ik ooit had verwacht. Dankzij jouw daden, niet jouw woorden, heb ik de wereld opgebouwd die ik nu met me meedraag. Geen uitleg, geen instructies. Gewoon zoals je was.
Je wordt langzaam moe. Niet in één stap, maar in duizenden kleine stapjes. Als je elke dag een beetje meer toegeeft. Voor jezelf. Wanneer je de grenzen verlegt waarvan je jezelf hebt beloofd dat je ze nooit zou overschrijden, Wanneer je je mond houdt om conflicten te vermijden. Als je lacht, ook al voel je een scheur in je keel.
Waarom denk je nog aan iemand die jou al vergeten is? Waarom komt de pijn terug, ook al heb je de waarheid al geaccepteerd? En waarom blijf je zoeken naar antwoorden, ook al weet je dat ze je geen rust zullen brengen? Misschien ligt het antwoord niet bij hen, maar bij jou.
Waarom zitten er in relaties waarin je niet over je behoeften praat? Hoop je dat iemand je opmerkt? Hoe lang blijf je alles geven zonder er iets voor terug te krijgen?
Heb je ooit naar je wonden gekeken en je afgevraagd waarom ze nog steeds pijn doen? Hoe vind je betekenis in pijn die niet weggaat? Zou het zo kunnen zijn dat je de grootste kracht haalt uit littekens?
Op een gegeven moment weet je het gewoon. Er is iets mis. Maar je klampt je vast aan een herinnering, een idee, een gevoel dat ooit alles betekende.