Beste..., Ik moet je iets bekennen. Elke dag denk ik urenlang aan je, wachtend op je telefoontje, je bericht, op een teken dat ik belangrijk voor je ben. Maar dit wachten is de dood van mij. Ik heb het gevoel dat ik altijd onderaan je prioriteitenlijst sta. Ik weet dat je veel werk, verantwoordelijkheden en vrienden hebt, maar... Hoe zit het met mij?
Ik heb te vaak tegen mezelf gezegd dat je de volgende keer anders zult zijn, dat je het zult laten zien meer interesse, meer liefde. Maar elke keer als ik geen antwoord krijg of als jij onze date verzet, voel ik me buitengesloten en vergeten. Ik verdien meer dan dat, ik verdien het om gehoord en gerespecteerd te worden.
Het doet het meeste pijn als ik me moet aanpassen aan jouw schema, jouw wensen en behoeften. Waarom is het nooit andersom? Waarom ben ik altijd degene die wacht terwijl jij zorgeloos verder gaat?
Ik besloot dat ik hier eindelijk mee moest stoppen. Ik moet grenzen stellen en mijn tijd gaan waarderen. Mijn leven is te kostbaar om het te verspillen in de hoop dat jij verandert. Ik wacht niet langer op uw telefoontje, ik stel mijn plannen voor u niet langer uit. Ik ga voor mezelf gaan leven en voor mensen die mij echt waarderen.
Geloof me, het was niet gemakkelijk voor mij om deze beslissing te nemen. Maar ik weet dat het zo is de enige weg vooruit. Misschien mis ik je nog steeds, misschien hoop ik nog steeds dat je ooit zult beseffen wat je had. Maar nu weet ik dat ik mezelf op de eerste plaats moet zetten.
Ik hoop dat je het begrijpt en dat je op een dag de mensen die van je houden, zult leren waarderen. Ik zal gedurende deze tijd voor mezelf en mijn geluk zorgen.
Ik ben eindelijk vrij!
