Waarom eindig ik altijd alleen? Hoe komt het dat elke keer dat ik een diepe relatie probeer te hebben, er iets in mij faalt?
Ik zit in stilte en denk na. Waarom eindigt elke poging tot een relatie voordat deze echt van de grond komt? Ik weet dat het probleem niet bij anderen ligt. Het zit niet in degenen die vertrokken, noch in degenen die wilden blijven. Het probleem zit ergens in mij. Ik kan geen relatie hebben. Het is een gedachte die mij volgt als een schaduw.
Elke keer dat iemand in de buurt komt, voel ik me angstig
Mijn geest vraagt zich af of ik goed genoeg zal zijn, of ik zal teleurstellen, of dat ik opnieuw gekwetst zal worden. Deze gedachten overspoelen mij en ik zet muren op voordat iemand de kans krijgt dichtbij te komen. Ironisch genoeg verlang ik naar nabijheid, maar ben er tegelijkertijd bang voor. Dit innerlijke conflict is als een knoop die ik niet kan ontwarren.
Soms was ik er zeker van dat ik gewoon liefde zou vinden. Het leek mij dat het vanzelf zou gebeuren - zoals in de verhalen waarin je de juiste persoon ontmoet en alles op zijn plaats valt. Maar door de jaren heen besefte ik dat liefde vraagt meer. Het vereist kwetsbaarheid, vertrouwen en openheid. En deze dingen zijn voor mij het moeilijkst.
Ik draag sporen van ervaringen uit het verleden diep in mij
Deze wonden herinneren me er voortdurend aan dat het niet altijd veilig is om mijn hart te openen. Een van mijn eerste liefdes eindigde in stilte - zonder uitleg, zonder afsluiting. Ik heb lang nagedacht over wat ik verkeerd had gedaan, en gaf zichzelf de schuld van zijn vertrek. Dit gevoel vergezelt mij tot op de dag van vandaag. Ik ben bang dat ik opnieuw teleurgesteld zal worden of, erger nog, dat ik degene zal zijn die teleurstelt.
Het moeilijkste is soms om toe te geven dat ik misschien niet eens weet wat het betekent om een echte relatie te hebben. Ik weet hoe ik genegenheid moet tonen, hoe ik iemand even blij kan maken, maar hoe creëer je een blijvende band? Hier word ik begeleid door een gevoel van niet weten. Misschien was ik altijd meer gefocust op wat anderen nodig hadden en heb ik nooit echt nagedacht over wat ik zelf nodig had.
Elke keer als ik met iets nieuws raak, voelt het alsof ik hetzelfde verhaal opnieuw speel
Eerst opwinding en verwachting, dan angst en twijfel, waardoor ik wegrent. Weglopen van de nabijheid, van de mogelijkheid dat iemand mij echt leert kennen. Soms schaam ik me om toe te geven dat ik liefde wil, maar ik weet niet hoe ik die moet behouden.
Ik weet dat het oké is als ik niet alles meteen weet. Niemand wordt geboren met relatie-instructies. Wat telt is de bereidheid om te leren. Ik begon mezelf vragen te stellen: Waarom ben ik bang? Wat wil ik echt? Ik besef langzaam dat de sleutel tot een relatie niet perfectie is, maar eerlijkheid.
Toen ik mezelf afvroeg waarom ik niet weet hoe ik een relatie moet hebben, besefte ik dat het antwoord in mij ligt. Als ik niet leer mezelf lief te hebben en te accepteren, zal ik altijd twijfelen aan de liefde van anderen. Liefde is geen perfectie - liefde is een proces. En dat proces begint voor mij hier en nu.
Ik weet dat ik nog veel werk te doen heb. Ik moet leren relaties op te bouwen stap wees stap voor stap geduldig met anderen en met jezelf. Maar nu begrijp ik dat dit geen teken van mislukking is. Het is een teken van groei. elk moment als ik mezelf toesta kwetsbaar te zijn, is dat een overwinning. En misschien zal ik op een dag beseffen dat ik toch een relatie kan hebben. Tot die tijd zal ik deze reis langzaam maar zeker voortzetten.
