Heb je het gevoel dat alles uit elkaar valt? Dat je geen kracht meer over hebt? Zoek niet meteen naar antwoorden. Soms is stilstaan al genoeg. Om aan jezelf toe te geven dat het nu moeilijk is.
Als het onverwacht komt, verplettert het je tot op je grondvesten. En daar, in het stof van je illusies, sta je sprakeloos. Zonder wil. Zonder hoop. Alles wat je ooit stabiel achtte, stort in. En er blijft maar één vraag over: wat nu?
Als de dagen leeg worden
De wekker gaat, maar je beweegt niet. Niet omdat je lui bent, maar omdat niets je meer vooruit helpt. Alles lijkt zinloos. Eten heeft geen smaak. Mensen die voorbijlopen worden schaduwen. En er is maar één gevoel dat in je hoofd echoot: vermoeidheid.
Als het innerlijke kompas verloren is
Je hebt geen idee meer waar je naartoe gaat. Je weet niet wat je wilt. Je zelfvertrouwen brokkelt stap voor stap af. Je vertrouwt jezelf niet. Je vertrouwt anderen niet. Alles wat ooit helder was, is nu een vage schaduw. En gedachten worden een vijand, geen bondgenoot.
Op zulke momenten heb je geen advies nodig. Je hebt adem nodig. Slechts één – tot het einde.
Als je denkt dat je het niet meer aankan
Er zijn dagen dat je wilt verdwijnen. Niet omdat je echt weg wilt, maar omdat je rust wilt. Een rustige plek zonder verwachtingen, zonder teleurstellingen. Gewoon een plek waar je kunt bestaan – zonder vragen.
Jullie moeten bij elkaar komen – niet omdat je dat wilt, maar omdat het moet.
Er komt geen redder. Er komt geen moment van verlichting. De realiteit komt. En daarmee een keuze. Je kunt in het duister blijven. Of je kunt beginnen met zoeken naar kleine aanwijzingen. Stap voor stap. Zonder de wereld iets te beloven. Alleen aan jezelf.
Als je leert je pijn te omarmen
Ontken niet wat je voelt. Pijn is niet de vijand. Het is een teken dat je leeft. Dat je om iemand geeft. Dat het iets voor je betekent. Het omarmt je als een golf die weigert los te laten, maar er schuilt kracht in – als je je erdoor laat leren hoe je onder water moet ademen.
Als je niet langer op zoek bent naar een uitweg, maar naar een manier om te overleven
Het gaat niet om winnen. Het gaat om overleven. Het gaat om de beslissing om niet op te geven. Om één stap te zetten – klein, imperfect, maar wel de jouwe. Om aan jezelf toe te geven dat het oké is om langzaam te gaan. Het is oké om in tranen te zijn. Het is oké om in stilte te leven.
Dan kom je jezelf weer tegen.
Ergens tussen de watervallen, tussen die stille avonden waarop je niet meer huilt omdat je geen tranen meer hebt, wacht een nieuwe versie van jezelf op je. Sterker. Stiller. Echter. En ze zal je niet vragen of je – oké bent. Ze zal je vertellen dat het helemaal oké is, zelfs als je dat nog niet bent.
Wees geduldig.
