Je werkt met Rode Neuzen - clowndokters, je bent leraar van beroep, je runt het Unikat Theater... Beweeg jij je wel eens in de wereld van volwassenen?
Je werkt bij de Rode Neuzen - clowndokters, je bent leraar van beroep, je runt het Unikat Theater... Beweeg jij je wel eens in de wereld van volwassenen?
Ik ben waarschijnlijk nooit echt volwassen geworden, of misschien is het wel andersom: ik ben zo volwassen geworden dat ik zonder schuldig geweten kan genieten van de vreugden uit mijn kindertijd en oprecht en volledig opgewonden kan zijn over nieuwe dingen. Als een van de Rode Neuzen, clowndoktoren, ga ik regelmatig naar de kinderafdelingen van Sloveense ziekenhuizen, als maker bij Gledališče Unikat ben ik voortdurend onder de kinderen, als docent theaterimprovisatie aan de Drama Theater High School in Nova Gorica ben ik een van de tieners, als onderdeel van het Narobov-collectief maak ik voornamelijk voor een volwassen publiek, maar hopelijk met een kinderlijke directheid.
Je bent een paar maanden geleden vader geworden, is je wereld veranderd?
Omdat het ritme van mijn leven vooral wordt bepaald door de zes maanden oude Ziva, is alles echt anders. Het is heel vermoeiend, maar ook een hele mooie ervaring als ik samen met haar de wereld opnieuw leer kennen. Het opent een compleet nieuw perspectief op de dingen. Naar geluiden, kleuren, beweging, oogcontact... Zulke simpele dingen zijn echt een belevenis als je je er oprecht aan wijdt. Zelfs als volwassene. Het leven heeft een grote invloed op mijn gedachten over mijn artistieke creatie voor zowel kinderen als volwassenen.
Zijn kinderen een veeleisender publiek dan volwassenen?
Natuurlijk. Ze zijn oprecht. Ze wachten niet beleefd tot het einde, maar laten het meteen zien als de show hen niet "trekt". Zowel in het theater als in het ziekenhuis voel je meteen of ze geen interesse meer hebben in wat er gebeurt. Je trekt ze alleen aan als je oprecht bent en als het onderwerp waarmee je te maken hebt deel uitmaakt van hun wereld. Voor kinderen is het echter een groot plezier om te creëren, omdat je er energie van terugkrijgt. Het volwassen publiek is gereserveerder en als maker is het veel moeilijker om een emotioneel sterke reactie te krijgen.
Welk soort mensen maken kinderen het meest gelukkig?
Die waarin ze zich bevinden. Mensen die problemen oplossen die ze zelf in het leven hebben. Het leven van een kind is niet idyllisch, zoals vaak wordt gedacht, maar brengt voortdurend enorme problemen met zich mee. Ze zijn zo groot dat sommige ervan zelfs op volwassen leeftijd niet kunnen worden opgelost. Zo identificeren kinderen, vooral kinderen tussen de 4 en 8 jaar, zich in het toneelstuk 'Het sprookjesuur van oma Pra, die helemaal geen tijger verwacht...' met de tijger, die vol zit. van energie, onderzoekt en ongewild "plaagt" oma. Het probeert namelijk orde te scheppen, regels af te dwingen en te kalmeren wat er gebeurt. Ouders identificeren zich meer met haar.
Hoe verschilt volgens jou de jeugd van de kinderen van vandaag van die van jou of die van je ouders?
Ik weet niet of het zoveel verschilt als het op het eerste gezicht lijkt. Het is waar dat er meer media en mogelijkheden zijn om informatie te ontvangen, maar menselijk contact is vandaag de dag, net als toen, veruit het belangrijkste. Door deze levendigheid is het theater vandaag de dag nog net zo populair als toen en ondanks televisie, dvd’s en internet bezoeken we het nog steeds veel.
Hoe stel je je een perfecte dag voor een kind voor?
Dit is uiteraard sterk afhankelijk van de leeftijd van het kind. Geen kinderdag gaat voorbij zonder de wereld om hem heen te verkennen en zichzelf te ontdekken. En als dit onderzoek succesvol is, als het na inspanning tot goede gevoelens leidt, dan is het perfect. Niet alleen dingen leren, maar ze ook volledig ervaren. In de dierentuin was de grootste ervaring voor mij als kind het overwinnen van mijn angst en het aaien van een geit. Ik zag niet alleen net een olifant.
Hoe organiseer jij je vrije tijd?
De afgelopen maanden bestond mijn vrije tijd uit spelen en de wereld verkennen met mijn dochter. En ochtendwandelingen naar Tivoli of naar het kasteel. Maar mijn vrouw en ik trakteren onszelf ook op een korte theater- of dansvoorstelling bij KUD France Prešeren, Stari Elektrarna, of gewoon een drankje voor twee ergens in het oude Ljubljana. We laten het leven voor een paar uurtjes over aan opa of oma. Dat uur of twee dat we samen zijn, lijkt ons nu magischer dan daten tien jaar geleden...
