Er zijn series die de regels van het genre volgen. Er zijn series die ze proberen te overtreden. En dan is er The Assassin (2025) – een zeldzaam televisiemeesterwerk dat de regels niet met geweld overtreedt, maar ze juist ontmantelt met buitengewone precisie, stilistische verfijning en indrukwekkende emotionele intelligentie. Het zet een personage dat we niet vaak op het scherm zien op de voorgrond – een vrouw van middelbare leeftijd met een geschiedenis van geweld, stilte en verzet. Keeley Hawes in de hoofdrol bewijst dat televisie nog steeds kan verrassen, boeien en tegelijkertijd waarschuwen.
De moordenaar is opgebouwd als een gespannen maar complex web van relaties, geheimen en interne conflicten, dat zich afspeelt in uiteenlopende omgevingen – van een Grieks dorp waar de hoofdpersoon vrede zoekt, tot de sombere gevangenissen van Libië en de steriele binnenlanden van Londen waar het lot wordt bepaald. De serie verhoogt de spanning met uitzonderlijke verteldynamiek en dramaturgische precisie, en onthult tegelijkertijd de innerlijke wereld van de personages. Deze personages zijn geen karikaturen, maar plastische, multidimensionale personen, gevangen in een wereld waar empathie vaak een gevaar vormt.
youtube.com/watch?time_continue=2&v=qnyyaHNqk0Y&embeds_referring_euri=https%3A%2F%2Fmail.google.com%2F&embeds_referring_origin=https%3A%2F%2Fmail.google.com&source_ve_path=Mjg2NjY&themeRefresh=1
Een elegante thriller over een vrouw die door haar eigen verleden een doelwit is geworden
De serie draait om Julie (Keeley Hawes), een voormalige professionele huurmoordenaar die zich na een decennium van stilte en isolatie heeft teruggetrokken in een klein Grieks dorpje, waar ze probeert een onzichtbaar leven te leiden. Haar dagelijkse routine wordt verstoord door een bezoek van haar volwassen zoon Edward (Freddie Highmore), met wie ze een koude, vervreemde relatie heeft, getekend door onuitgesproken vragen over haar verleden – met name over haar vader, de oorsprong van het mysterieuze geld en de redenen waarom ze hem zo lang van zich heeft weggejaagd.
Wanneer Julie onverwachts een nieuwe opdracht krijgt van haar vermeende voormalige meerdere, blijkt het al snel bedrog te zijn. De man die contact met haar opnam, is niet wie hij beweert te zijn, en vlak voordat ze de moord pleegt, realiseert Julie zich dat ze een instrument is geworden in het plan van iemand anders – en zelf het nieuwe doelwit. Wanneer ze onbedoeld de vrouw redt die ze had moeten vermoorden, ontketent ze een lawine aan gebeurtenissen die haar en haar zoon op een gevaarlijke vlucht stuurt. Julie moet haar rol als agent hervatten, maar dit keer zonder netwerk, zonder steun, en met het besef dat er meer spelers bij betrokken zijn dan ze aanvankelijk had gedacht.
Het verhaal ontvouwt zich op meerdere niveaus: Kayla (Shalom Brune-Franklin), een jonge miljardair die bijna werd vermoord, haar impulsieve broer Ezra (Devon Terrell), en Aaron Cross (Alan Dale), een invloedrijk hoofd van een mijnbouwbedrijf met wereldwijde belangen, komen in actie. Ondertussen schrijft Jasper (David Dencik), een Nederlander met informatie die een wereldwijd corruptienetwerk zou kunnen ontmaskeren, in een Libische gevangenis zijn verhaal. Tegelijkertijd opent de mysterieuze Marie (Gina Gershon) in Londen een nieuw hoofdstuk met een verrassende onthulling over haar familie die Edward verder destabiliseert - en de thematische as van de serie uitbreidt naar het gebied van identiteit, erfgoed en verborgen waarheden.
De moordenaar Het verschuift van een gecondenseerde thriller naar een gelaagd verhaal over verraad, familieruzies en machtssystemen die op de achtergrond actief zijn. De focus blijft liggen op Julie – de hoofdpersoon, die haar verleden onder ogen moet zien, haar zoon moet beschermen en opnieuw moet leren overleven in een wereld die haar constant een stap voor is.
Geavanceerde regie, uitzonderlijk acteerwerk, gelaagde vertelling
Degene die De moordenaar Wat deze thriller onderscheidt van doorsnee thrillers, is het gevoel voor toon en ritme. De regie kiest niet voor sensatiezucht, maar vertrouwt op stilte, ondertonen en nuances, die de acteurs met zeldzame precisie beheersen. Keeley Hawes is uitzonderlijk als Julie – koud en terughoudend aan de buitenkant, maar met elk gebaar de deur openend naar een diep getraumatiseerde maar toch heldere ziel. Highmore is haar ideale tegenspeler: kwetsbaar maar rebels, vaak cynisch maar nooit helemaal hopeloos.
De serie is visueel verfijnd: van warme Griekse zonnige tonen tot koude, bijna steriele nachtscènes in steden en gevangenissen. De muzikale achtergrond is subtiel, nooit opdringerig, maar altijd in functie van ritme en psychologische spanning.
Maar wat? De moordenaar Wat de serie echt de moeite waard maakt, is de reflectie op de rol van vrouwen in een wereld waar macht nog steeds wordt gedefinieerd als agressie en ouder worden als uitwissen. Julie is een hoofdpersoon die niet op zoek is naar vergeving, maar naar begrip – en in deze context biedt de serie ruimte voor feministische interpretatie zonder declaratief of pamfletachtig te worden.
Conclusie: televisie op het hoogste niveau
De Moordenaar (2025) is een van de weinige series van de afgelopen jaren die stilistische perfectie, genre-efficiëntie en narratieve ambitie combineert. De kijker wordt niet onderschat, maar door lagen van de realiteit geleid die tegelijk politiek, persoonlijk en existentieel zijn. In zes afleveringen wordt een wereld opgebouwd die bruut, emotioneel complex en met chirurgische precisie dramaturgisch is opgebouwd.
Dit is televisie die niet bang is voor stilte. Er zijn geen constante explosies nodig om spanning op te bouwen. En als het toeslaat, dan slaat het met volle kracht toe.
Beoordeling: 5/5
Voor kijkers die een psychologische thriller waarderen met betekenis, uitzonderlijk acteerwerk en een elegante regie die erkent dat een vrouwelijke hoofdpersoon tegelijkertijd teder, dodelijk en volkomen onvergetelijk kan zijn.
