Op een gegeven moment weet je het gewoon. Er is iets mis. Maar je klampt je vast aan een herinnering, een idee, een gevoel dat ooit alles betekende.
Als het hart niet wil horen wat de ziel al weet
Er zijn momenten waarop alles in je schreeuwt dat er iets niet klopt, en toch blijf je. Je voelt de zwaarte, de stilte, de innerlijke leegte... maar je wacht nog steeds.
Waarom? Omdat je ooit geloofde dat het logisch was. Omdat je wenste dat het anders was. Omdat jij het hebt gecreëerd afbeelding, die te mooi was om zomaar te vergeten.
Maar daar ligt de valkuil: je klampt je vast aan iets dat het is niet langer echt. Misschien is dat ook nooit gebeurd. En ook al weet je dit diep van binnen, je bent bang om het los te laten. Je bent bang voor de leegte die overblijft. Maar in deze leegte is er plaats voor iets beters.
De kracht van illusie
Soms klamp je je meer vast aan hoop dan aan de waarheid. Hopen dat er iets zal veranderen. Ik hoop dat uw liefde, inspanning en geduld voldoende zullen zijn. Maar sommige dingen kun je niet zelf oplossen.
Illusie kan zoet zijn. Een gevoel van huiselijkheid, een vertrouwde, pijnlijke troost. Het is gemakkelijker om vast te houden aan wat je kent, dan het onbekende te riskeren. Maar denk eens aan hoeveel van jezelf je verliest als je blijft vasthouden aan wat je verstikt? Hoe vaak heb je je intuïtie het zwijgen opgelegd om naar een illusie te luisteren?
Angst voor verlies of angst voor groei?
De echte reden waarom je je vastklampt is vaak niet liefde, maar angst. Angst om alleen te zijn. Dat je de kans hebt gemist. Dat je opnieuw moet beginnen. Maar als je in het verkeerde verhaal blijft hangen, sluit je de deur naar het juiste verhaal. Eentje die je niet dwingt je aan te passen, jezelf te verliezen.
Soms is het niet zo dat iets niet voor jou is, maar dat je het wel bent. hieruit groeien. En dat is geen nederlaag – het is een bewijs dat je evolueert.
De rust na de storm is vrijheid.
Wanneer je eindelijk de dingen, de mensen, die je belemmeren loslaat, komt er stilte. Niet degene die pijn doet, maar degene die geneest. Dat betekent niet dat het je niets kan schelen. Het betekent dat je voor jezelf hebt gekozen. Dat ben jij Stop met het koesteren van de hoop die je leegzuigde. In deze stilte hoor je voor het eerst jezelf. Geen stemmen uit het verleden, geen schuldgevoel, geen strijd.
Je begint weer tot jezelf te komen. Op de vragen die je al lang in het nauw drijft. Tot het gevoel dat je meer bent dan een compromis. En dan besef je dat je niets verloren hebt wat werkelijk bij je hoort.
Angst bindt je meer dan liefde
Wat je bindt is geen band, maar een ketting. Geen emotie, maar angst voor lege ruimte. Maar deze ruimte is noodzakelijk. Alleen daarin kan iets nieuws ontstaan. Iets dat je niet stilletjes zal verstikken. Dan hoef je niet elke dag aan jezelf te twijfelen.
Accepteren dat iets niet van jou is, ook al wil je het zo graag, is een van de moeilijkste dingen om te doen. Maar ook een van de meest bevrijdende. Als je “genoeg” zegt, beëindig het verhaal dan niet – maak ruimte voor een nieuw hoofdstuk.
Stop met vechten om aandacht, om kruimels van emotie, om woorden die altijd te laat komen. Jij bent compleet. Jij bent genoeg. En jouw vrede is niet iets dat in twijfel getrokken moet worden.
Uiteindelijk blijft u achter
Als alles weer rustig is, blijf jij over. Met je kwetsbaarheid. Met jouw kracht. Met jouw vastberadenheid om jezelf niet langer minder te gunnen dan je verdient. Je klampte je vast omdat je geloofde. Geloof nu in jezelf, in jezelf. Niet meer wachten. Geen bewijs meer. Alleen de weg vooruit.
