Laten we eens denken dat we als een boom in een storm zijn? We buigen, maar breken niet. Het leven gooit ons overal omheen, maar biedt ons tegelijkertijd de mogelijkheid om ons aan te passen, om uit te groeien tot iets machtigs. Maar gunnen we onszelf echt de tijd? Waarom verwachten we onmiddellijk na de storm te bloeien?
Laten we wachten op het moment waarop we weer kunnen ademen!
Er wordt niets gewonnen door te haasten
Als we diep proberen te ademen, voelen we ons moment. De wereld dwingt ons tot haast! Repareer het nu! Wees nu blij! Nu! Nu! Nu!
Maar het leven werkt niet op commando. Nu ik erover nadenk, wanneer was de laatste keer dat we dat pantser van tijdsdruk aflegden? Wanneer was de laatste keer dat we tegen onszelf zeiden: "Oké, vandaag zal ik gewoon zijn."
Iedereen adem, elke gedachte die oneindig traag lijkt, is eigenlijk de onze vernieuwingsritme. We hebben geen muziek nodig, we hebben geen publiek nodig. Laten we gewoon zijn wie we zijn. Wat jij bent!
Soms voelt het alsof we door een mistig glas kijken
We hebben geen idee waar we heen gaan, maar we weten dat we verder moeten. Laten we een stapje terug doen. Waarom nemen we niet even de tijd om dit raam leeg te maken?
Laten we niet vergeten dat wazig zien niet onze vijand is, het is slechts een herinnering, dat we een moment voor onszelf moeten nemen. De wereld gaat nergens heen. Laten we erop vertrouwen dat we op de goede weg zijn – ook al lijkt alles onduidelijk.
Geduld het is geen luiheid. Het is de kunst van het wachten terwijl onze wortels groeien.
Heb je ooit geprobeerd een kapot stuk keramiek snel te lijmen?
We plakken het gemakkelijk op, maar het valt uit elkaar bij de eerste aanraking. Bij ons is het hetzelfde. Als we doen alsof het al 'oké' is, lopen we het risico dat we bij de minste wind weer uit elkaar worden geblazen. In plaats daarvan lieten we het toe verwondingen op natuurlijke wijze aansluiten. We staan toe dat we verspreid, onafgewerkt en asymmetrisch zijn.
Je hoeft niet altijd te haasten. Soms is het genoeg om gewoon te bestaan. Om te herinneren hoe ver we zijn gekomen.
Bedenk eens hoe vaak u vriendelijk bent tegen de mensen om u heen. Moedig ze aan om de tijd te nemen en laat ze weten dat het oké is om kwetsbaar te zijn. Waarom zou je niet hetzelfde voor jezelf doen? Tijd is niet onze vijand, kansen wel. Laten we in de spiegel kijken en tegen onszelf zeggen: "Het is oké als vandaag geen perfecte dag wordt."
Groei is geen snelheidsrace
Het is een subtiel stukje dat we stap voor stap opbouwen. Geduld hebben met jezelf is geen luxe; het is de sleutel tot vrijheid. Sta jezelf toe de meester te worden van je eigen ritme. In plaats van onszelf met anderen te vergelijken of te proberen de tijd te verslaan, laten we ons concentreren op wat echt is: onze vooruitgang.
