Was uw jeugd gevuld met luide kritiek en woede-uitbarstingen van uw ouders? Hoewel het lijkt alsof deze ervaringen achter je liggen, kunnen ze je tot in de volwassenheid volgen. Als er als kind tegen je wordt geschreeuwd, laat dit vaak littekens achter die je zelfrespect, relaties en geestelijke gezondheid aantasten.
Kinderen die dat wel zijn ervaren geschreeuw, ze dragen vaak onzichtbare wonden met zich mee die ervoor zorgen dat ze problemen krijgen met het zelfvertrouwen, angst ervaren of conflicten vermijden. Hoe uit zich dit in het dagelijks leven en wat kun je doen?
Problemen met het gevoel van eigenwaarde
Schreeuwen vertelt het kind dat hij niet goed genoeg is of dat hij alles verkeerd doet. Op volwassen leeftijd kan dit leiden tot chronische twijfel aan jezelf, gevoelens van minderwaardigheid en angst voor afwijzing. Elke fout wordt een bewijs van persoonlijk falen, wat leidt tot overmatige zelfkritiek.
Chronische angst
Kinderen tegen wie geschreeuwd wordt, ontwikkelen vaak een gevoel van voortdurende dreiging. Op volwassen leeftijd manifesteert dit zich als voortdurende angst veroorzaakt door conflicten, kritiek of zelfs gewone levenssituaties. Ze leven in angst voor een ‘nieuwe uitbraak’, die tot uitputting leidt.
Perfectionisme
Een faalangst die in de kindertijd wordt bijgebracht, kan leiden tot meedogenloos perfectionisme. Volwassenen streven ernaar onmogelijke normen te bereiken om kritiek te vermijden. Perfectionisme is geen teken van uitmuntendheid, maar van voortdurende interne spanning die tot burn-out leidt.
Problemen in relaties
Regelmatig schreeuwen door ouders beïnvloedt het vermogen om gezonde relaties aan te gaan. Sommige volwassenen zijn bang voor confrontatie en conflict, dus trekken ze zich terug of onderwerpen ze zich. Anderen internaliseren echter een patroon van woede en reageren met agressie, waardoor relaties met partners, vrienden en collega's moeilijk worden.
Emotionele instabiliteit
Kinderen tegen wie geschreeuwd wordt, hebben moeite met het reguleren van hun emoties. Op volwassen leeftijd komt dit tot uiting in overdreven emotionele uitbarstingen, of het nu gaat om woede, huilen of zelfs emotionele gevoelloosheid. Angst voor het uiten van gevoelens leidt tot innerlijke verwarring en eenzaamheid.
Conclusie:
Schreeuwen in de kindertijd is niet alleen een vluchtige herinnering – het vormt je innerlijke wereld. Als je deze gevolgen bij jezelf herkent, is het belangrijk om te weten dat verandering niet alleen mogelijk, maar ook noodzakelijk is. Therapeutische hulp, zelfcompassie en werken aan emotionele stabiliteit zijn belangrijke stappen om deze onzichtbare wonden te genezen.
