"Het is niet wat je zegt, het is wat mensen horen." - Frank Luntz
Vrouwen zitten vaak gevangen in goede bedoelingen en sterke emoties. Ze besluiten dat te zijn redde de ongelukkige man, somber en vergeten in een fase van een traumatische jeugd, die duidelijk hun hulp "nodig heeft". Te vaak interpreteren ze zijn pijn als een schreeuw om hulp, en de neiging om hem te helpen wordt onmiddellijk in hen gewekt. Dus storten ze zich op het regelen van het leven van een opstandige man die alleen dankzij dit verzet in zijn waanzin overleeft.
En als ze hem aanvallen, verbazen ze hem met hun nobele bedoelingen, zorgzaamheid, tederheid, doorzettingsvermogen en precieze instructies over wat en hoe ze moeten leven en werken om beter te worden (beter voor hen natuurlijk).
En wat doet een man? Richt uw verzet en verzet tegen hen. Waarom? Omdat ze het aan het repareren zijn. Dat betekent dat hij niet goed voor hen is zoals hij is. Het moet voor een vrouw vanaf het begin duidelijk zijn dat als een man zich niet lekker voelt, als hij gereserveerd, verward, gewond is, en zelfs als hij met zijn hele wezen schreeuwt om iemand om hem op orde te brengen, dit niet betekent dat dat hij ingrijpen aanvaardbaar is.
Een man heeft je al verteld: "Ik ben van jou, ik zal alles doen wat je wilt, mij redden?" Heb je ooit tegen iemand gezegd (voordat je hem te hulp kwam): "Ik zie dat je gebroken, verloren, gewond bent, laat me je helpen, want ik weet dat ik het kan en ik weet hoe ik het moet doen"?
Nee? En waarom niet? Omdat mensen zulke dingen meestal alleen zeggen als het in het script staat. Maar het leven is geen film.
Kijk hoe direct en pijnlijk de woorden zijn als ze hun scherpe klauwen laten zien. Ze zijn net zo gevaarlijk als de brandende middagzon en zo koud als de angstaanjagende, sombere duisternis. Als de duisternis op dat moment zou spreken, zou het je de directe en stekende waarheid vertellen: 'Ik laat je me niet helpen en ik ruk je hart eruit als je blijft proberen. Omdat het mijn taak is om me te voeden met pijn. Lijd met mij mee of verdwijn en val mij niet lastig.”
Als we de waarheid zouden vertellen over hoe we ons voelen, zou dat zeer nuttig zijn op het niveau van wederzijdse informatie-uitwisseling. Wanneer iemand tegen je zegt: "Laat me alleen!"Zoek niet naar verborgen boodschappen in deze woorden, maar loop gewoon weg. Je moet respecteren wat je eerlijk gezegd wordt verteld, omdat iedereen zijn deel van de verantwoordelijkheid moet dragen. Je vroeg het, je kreeg het antwoord, ga nu weg, anders word je slachtoffer van je eigen reddingsoperatie.
Er is moed voor nodig om te zeggen: “Iedereen heeft het recht om te kiezen en iedereen is verplicht de keuzes van anderen te respecteren, het gaat om het delen van verantwoordelijkheid. Ik ben verlost van de inspanning om anderen te helpen omdat mijn hulp niet gewenst is, en omdat mijn aanbod wordt afgewezen, vertrek ik. "
