Heb je je ooit afgevraagd waarom atleten altijd op hun medaille bijten na het winnen van de Olympische Spelen? Misschien denken ze dat ze een hap nemen om te zien of het echt goud is? Of is het gewoon een manier om aandacht te trekken?
In de sportwereld is het bijten op een gouden medaille zo gewoon geworden dat het moeilijk is om winnaars voor te stellen die na hun overwinning niet zouden glimlachen met een medaille tussen hun tanden. Maar heb je je dat ooit afgevraagd? Waarom doen atleten dit precies? Er zit een interessante geschiedenis achter deze ongebruikelijke praktijk en enkele verrassende redenen.
Geschiedenis van traditie
De wortels van het bijten op gouden medailles gaan ver terug, toen mensen de authenticiteit van goud wilden verifiëren. In de tijd dat namaak van goud gebruikelijk was, bijten mensen op gouden munten om te zien of het echt goud was. Echte gouden voorwerpen zijn zacht en kunnen lichtjes buigen onder de druk van de tanden. Hoewel de huidige medailles eigenlijk alleen maar verguld zijn, is deze traditie op de een of andere manier gebleven.
Media-erfenis
Een van de redenen waarom deze traditie heeft overleefd heeft te maken met de media en fotografen. In deze tijd, waarin sportevenementen uitgebreid in de media worden besproken, is elk moment van triomf belangrijk om te documenteren. Fotografen zijn dol geworden op dit beeld van atleten die op hun medailles bijten, omdat het triomf, vreugde en trots uitstraalt. Zo werd het na elke grote wedstrijd een vast onderdeel van de fotoshoot.
Een verbinding met goud
Goud als symbool van rijkdom, macht en succes heeft een bijzondere plaats in de geschiedenis van de mensheid. Het bijten op de medaille benadrukt prestatie en goud als beloning voor inspanning. Hoewel, zoals reeds vermeld, de medailles niet meer van puur goud zijn, is de symboliek hetzelfde gebleven. Met deze handeling controleren de atleten ook symbolisch de "waarde" van hun overwinning.
Interessante verhalen zijn ook verbonden met deze traditie. Eén anekdote zegt dat een atleet zelfs een tand brak toen hij op een medaille beet, wat erop wijst dat medailles niet meer zo zacht zijn als vroeger. Er zijn ook gevallen waarin atleten niet weten waarom ze het überhaupt doen, maar toch de traditie volgen omdat ze het zien als onderdeel van een feestelijk moment.
Elke keer dat we zien een atleet met een medaille tussen onze tanden glimlachen we en herinneren we ons de symboliek van goud, vreugde en prestatie. Het is dus waarschijnlijk dat deze ongebruikelijke traditie voortleeft, omdat ze meer met zich meebrengt dan alleen het symbool van goud: het draagt een verhaal van inspanning, doorzettingsvermogen en succes met zich mee.
