Hoe vaak heb je van iemand gehouden die niet van jou hield? Hoe vaak heb je het geprobeerd, bewezen, gewacht en gehoopt? En wanneer heb je voor het laatst naar jezelf gekeken en jezelf afgevraagd: waarom doe ik dit? Waarom vecht ik voor iemand die niet van mij kan houden?
Waarom blijf je in relaties waarin je onzichtbaar bent en waarin de liefde steeds meer pijn doet? Misschien omdat je gelooft dat dit ooit zal veranderen. Misschien omdat je ervan overtuigd bent dat je meer moet geven om het te verdienen.
Soms zit de grootste overwinning niet in volhouden, maar in het weglopen.
Misschien lag het er niet zozeer aan dat je te weinig van iemand hield, maar misschien hield je wel van iemand die niet wist hoe hij/zij van jou kon houden. Je gaf, maar je bleef leeg. En als de liefde verandert in een gevecht waarin je jezelf verliest, is het tijd om jezelf af te vragen aan wie je het eigenlijk geeft. En waarom.
Het is niet verkeerd om diep lief te hebben.
Het is verkeerd als dit Liefde draait slechts in één richting. Wanneer je geeft, maar niets terugkrijgt. Als je wacht op iemand die je nooit te pakken krijgt. Wanneer je elke stilte vergeeft, elke koude blik negeert en elke pijnlijke kloof met geduld dicht.
Liefde is geen verzoek. Het is niet iets wat je hoeft te vragen, te bewijzen of te verdienen. Als je voortdurend ruzie moet maken, dan is het een ruzie en geen relatie. En in dit gevecht ben jij degene die het pantser draagt, zonder dat iemand je ook maar aanvalt.
Je blijft in een relatie waarin de liefde verdwenen is, omdat je verslaafd bent aan de mogelijkheid. Met een idee dat je ooit hebt gehoord. Met een versie van de persoon die alleen in jouw hoop bestaat. Je houdt van wat zou kunnen zijn, niet van wat werkelijk is.
En je raakt verdwaald in deze illusie. Je onderdrukt wat je echt nodig hebt. Je doet een stapje terug om meer geaccepteerd te worden. Je lijdt in stilte, omdat je gelooft dat hij je eindelijk zal opmerken. Maar iemand die nu niet kan liefhebben, zal nooit van jou kunnen houden. Het maakt niet uit hoeveel je geeft.
Wat zoek je eigenlijk?
Soms vecht je niet voor een persoon, maar voor een gevoel. Dat het genoeg is. Om eindelijk liefde te verdienen. Misschien omdat je het nooit onvoorwaardelijk hebt ontvangen. Omdat je altijd iets moest doen om waardevol te zijn. En daarom zoek je nu in relaties de bevestiging dat je geaccepteerd wordt zoals je bent - zonder dat je iets hoeft te bewijzen.
Maar je zoekt het op de verkeerde plaats. Je krijgt geen echte erkenning van iemand die niet weet hoe hij of zij van je moet houden. En een liefde waarbij je je voortdurend moet overgeven, aanpassen en zelf de last moet dragen, zal je uiteindelijk juist datgene ontnemen waar je naar op zoek was: rust, verbondenheid en veiligheid.
Je stopt met vechten als je jezelf begint te horen.
Wanneer je pijn niet langer verwart met liefde. Wanneer je beseft dat weggaan geen nederlaag is, maar moed. De moed om voor jezelf op te komen – zelfs tegenover mensen die nooit hebben geweten hoe ze van je moesten houden.
En als je het echt doet – als je genoeg zegt – zul je uiteindelijk beseffen dat je al die tijd hebt geprobeerd iets te bewijzen dat helemaal niet nodig was. Dat jij niet het probleem was. Het probleem was dat je vocht voor iemand die nooit wist hoe hij van je moest houden.
Dan vraag je niet meer dat iemand van je houdt. Dan kies je zelf. En dit is niet het einde van de liefde – dit is slechts het ware begin.
