Soms zegt een vrouw niet dat ze boos is, omdat ze het gewoon zat is om onzin te praten.
Soms zegt een vrouw niet dat ze boos is, omdat wil het onderwerp niet heropenen, wat ze al op duizend manieren heeft uitgelegd. En ze wil niet degene zijn die het gesprek steeds maar verder sleurt, terwijl hij denkt "alles is oké" zolang er maar niet over gepraat wordt.
Er komt een moment dat een vrouw het gevoel heeft dat ze alles uitgegeven Al die zinnen, al die uitleg, al die geduldige tonen. En als dat gebeurt, blijft er niets anders over dan zich terug te trekken. Niet omdat ze niet kan praten, maar omdat ze geen energie meer wil steken in iets dat altijd tot hetzelfde leidt.
Hij trekt zich terug omdat het vaak de enige manier is, om jezelf niet te verliezen. Ze trekt zich terug omdat ze niet opnieuw overtuigd wil worden dat ze overdrijft. Ze trekt zich terug omdat ze niet wil horen dat "hij het niet zo bedoelde", ook al blijft het effect hetzelfde. Ze trekt zich terug omdat ze niet langer de kracht heeft om de basisdingen uit te leggen: wat pijn doet, waarom het pijn doet en waarom het niet goed voelt dat ze weer alleen achterblijft met het gevoel dat ze alle emotionele lasten in de relatie moet dragen.
En ja, ze trekt zich terug omdat ze boos is. Maar nog meer omdat ze teleurgesteld is.
Teleurstelling Het is dat stille deel dat anderen vaak niet begrijpen. Het is dat gevoel van even beseffen dat iemand die jouw ruimte, jouw nabijheid, jouw veiligheid zou moeten zijn, jouw grenzen niet kent of niet wil opmerken. En dat doet veel meer pijn dan welke harde uitspraak dan ook.
Als hij zich terugtrekt, Dit is geen manipulatie. Het is geen stille behandeling. Het is geen passieve agressie. Het is een manier om jezelf te beschermen tegen een gesprek waarin je je moet verontschuldigen voor je gevoelens of moet luisteren naar hoe zij "te veel nadenkt".
Hij trekt zich terug omdat hij zijn vrede wil bewaren.
Omdat hij even een paar minuten wil herinneren dat hij recht heeft op emoties. Omdat hij wil bewijzen dat hij als een volwassene kan reageren – niet impulsief, niet uit pijn, maar met een helder hoofd.
En hoewel anderen vaak denken dat hij "gewoon zwijgt", is er in werkelijkheid veel aan de hand. Hij denkt: Is het nog steeds de moeite waard?, om te kijken hoeveel er nog gegeven kan worden voordat het verloren gaat. Hij vraagt zich af of het überhaupt wel zin heeft om iets te zeggen, op zoek naar woorden die duidelijk genoeg zullen zijn om eindelijk gehoord te worden.
Als hij terugkeert van zijn retraite, komt hij met een reden
Niet omdat ze het vergeten was. Maar omdat ze genoeg rust vond om iets te zeggen wat ze serieus genomen wilde worden.
Als een vrouw niet zegt dat ze boos is, maar gewoon wegloopt, is dat bijna nooit een teken zwakke punten. Het is een teken dat hij weet hoe hij voor zichzelf moet kiezen.En dit is iets wat iedereen zou moeten begrijpen: stilte is geen leegte. Het is het resultaat van te lang praten, te lang uitleggen en te lang hopen dat één keer genoeg zal zijn.
.
