Toen ik erachter kwam dat hij nu bij haar was, werd ik overspoeld door een golf van pijn die ik niet had kunnen voorspellen. Het was niet zomaar een verandering van partner; het was het gevoel dat ik uit zijn leven was gewist, alsof ik nooit een belangrijke plaats in zijn hart had gehad. Mijn vorige leven met een andere vrouw zien voortgaan, was alsof ik mijn eigen verhaal vanuit een ver gezichtspunt bekeek, zonder enige mogelijkheid tot beïnvloeding.
Ik geloofde naïef dat ik uniek voor hem was, iets speciaals. Misschien zelfs onvervangbaar. Maar op het moment dat ik over haar hoorde, werden die illusies verdreven. Het ging niet om het vergelijken van uiterlijk of kwaliteiten. Het ging erom dat ik wist dat ik niet degene was die moest kiezen als het moeilijk werd. Dit besef liet diepe littekens achter in mijn hart.
Toen ik hem met haar zag, stond de wereld even stil. Ze stonden daar, glimlachend alsof ze volledig synchroon liepen, terwijl ik vanuit de schaduw zwijgend toekeek. Ik heb altijd geloofd dat als ik maar hard genoeg mijn best deed, ik hem kon houden – dat ik mooi genoeg zou zijn, perfect genoeg, dat hij bij mij zou blijven. Maar ik besefte niet dat zijn hart al weg was voordat hij de deur achter zich dichttrok.
Wat het meeste pijn doet, is dat ik nog steeds in ons geloofde, zelfs toen we er al lang niet meer waren. Uren, dagen, jaren van proberen de zaken recht te zetten - om nu te zien dat hij mij door haar vervangt, alsof ik slechts een van de vele tussenstops op zijn reis was. Maar zij... zij was degene die erin slaagde hem naar huis te brengen.
Ik dacht bij mezelf dat hij van me hield vanwege mijn energie, mijn glimlach, vanwege alles wat ik in zijn leven bracht. Maar nu zie ik dat hij op zoek was naar iets anders, iets wat ik niet kon zijn. Het doet pijn als je beseft dat je niet genoeg bent, hoeveel liefde je er ook in stopt, hoeveel je ook probeert. Het ging niet om winnen of verliezen. Het was dat we allebei lang geleden verdwaald waren, maar ik was degene die niet wist hoe hij afscheid moest nemen.
Misschien was ik niet de juiste persoon voor hem. Misschien had ik dat nooit kunnen zijn. En dat is wat ik nu probeer te accepteren: dat liefde soms onvolmaakt is, vol scheuren zit die je niet kunt herstellen, hoe graag je dat ook wilt. Ze is waar ik ooit stond, en ook al heeft het me gebroken, ik begin langzaam te begrijpen dat het deel kan uitmaken van het pad naar mijn eigen vrijheid.
